Verdichtsels
(1861)–Jan Baptista de Corte–
Auteursrechtvrij
[pagina 69]
| |
Een Attila, een geesel voor de ratten,
De schrik van Muizenland.
Te Waterloo, noch in den slag der Sporen,
Heeft Frankryk zooveel volk verloren
Als deze kat, by dag en nacht,
Had rattenvolk omhals gebragt.
De beestjes deden vruchteloos offranden;
Men zag ze vruchtloos wiêrook branden
Opdat hun god,
Bewogen door hun lot,
Die bloed'ge ramp van hun zou keeren.
Eilaes! hun ramp moest nog vermeêren:
De fyn doortrapte kat,
Wanneer zy zag dat niet een rat
Haer hol meer dierf verlaten,
Dat ze al gevangen zaten,
Bevroedt een list. Zy hangt zich aen den balk omhoog,
Den kop omleeg, met halfgesloten oog
En uitgestoken tong. Aen zeker touwken
Hield onze booze gast
Zich met zyn klauwken
Behendig vast.
Als 't langgesteertte volk de kat alzoo ziet hangen
Vermeent het dat de pry haer doodstraf heeft ontvangen;
Dat zy een brokke spek of kaes heeft weggesnapt,
Of een'ge schaê gedaen, of iemands hand geschrabt:
Kortom, dat men, tot spiegel van de katten
En ook tot welzyn van de ratten,
De vreede beest met lyf en kop
Gehangen heeft aen 't strop.
De poorten van Ratapolis gaen open,
En gansch het ratgebroed komt uit zyn woonst gekropen.
De een steekt haer neusken uit: vliegt weder in haer hol;
Een tweede toont haer kopje, een derde springt dry sprongskens,
En dan niet meer gevreesd; de kamer is haest vol
| |
[pagina 70]
| |
Van moerkens en van jongskens.
Elk loopt, en wipt, en danst en dertelt om te meest.
Maer.... Hoor hier nu een ander feest.
De doode, die was opgehangen,
Verryst, valt neêr en komt de dansers vangen.
Zy klauwt, en knauwt en kraekt al wat ze ziet.
Dit zyn, zegt zy, nog van myn sterkste niet:
Ik weet nog fynder knepen;
En, waert gy nogeens zoo doorslepen,
'K voorzeg het u, gy zult my niet ontgaen,
En vroeg of laet moet gy er aen.
'T gebeurde naer haer zeggen.
Op zeekren dag gaet 't looze dier zich leggen
In eenen open troch, rondom
Gewenteld in de blom.
Dat was een goede vond: de ratten en de muizen
Verlekkerd door den schyn, verlaten hare kluizen,
Vermoeden geen bedrog,
En komen hupplend toegeloopen
Regt naer den troch,
Waer zy haer goede trouw, welhaest zeer duer bekoopen!
Een rat alleen hield zich van kant;
Het was een oude snaek, de Nestor van het land,
Die, volgens de kronyk, wel twintig jaer te voren,
In een gevecht, had zynen steert verloren.
Die blom, riep hy van in zyn huis,
Die blom, voorwaer, schynt my niet pluis,
En 't waer geen wonder
Of zat daer nog iets anders onder.
'T mag zyn al wat het wil, ik ga daer niet omtrent:
Men moet voorzigtig zyn, als men de katten kent.
Die rat had wel gelyk: het al te groot betrouwen
Dat ge op den vyand stelt, doet later dikwyls rouwen.
|
|