Verdichtsels

[p. 71]

IL.
De twee Reizers en de Oester.

Twee reizers vonden langs het strand

Eene oester die de zee gelaten had op 't zand.

Zy slokken ze op met de oogen,

Wyl zy ze met den vinger toogen.

Doch, wat den tand aenging,

Ontstond er een geding.

Een der twee knapen

Stuipt neêr om de oester op te rapen.

Zyn makker stoot hem weg, en zegt:

'T is goed te weten

Wie van ons twee dat oesterken zal eten.

- Gy hebt gelyk; want regt is altyd regt.

- Degene dan, die kan doen blyken

Dat hy den buit eerst zag, die zal de vreter zyn,

En de andre zal er staen op kyken.

- 'T is u gedaen, en 't oesterken is 't myn:

God heeft my, voor myn deel, een goed gezigt gegeven.
- Het myne is ook niet slecht, en, zeker als wy leven,
Zag ik het eer dan gy: ja, 'k heb het eerst gezien.
- Wel! hebt gy 't eerst gezien, 'k heb ik het eerst geroken!

Nog menig woord werd door ons liên,

Doch vruchteloos, den hals gebroken,

Wanneer zy meester Kwaderaed,

Een oudbekenden advokaet,

By groot geluk naer hen zien komen.

Terstond wordt hy tot regter aengenomen.

Hy neemt het oesterken, met een gestreng gelaet;

Vergaêrt een oogenblik zyn zinnen,

En opent het... en slaet het binnen,

[p. 72]

 

Terwyl ons' kyvers staen te zien.

 

Dan zegt hy statiglyk: Myn brave liên,

 

Het hof wyst u elkeen een schelpe toe. Daermede,

 

Van allen onkost vry, gaet beî naer huis in vrede.

 

 

 

Dit is iets dat nog hedendaegs geschiedt:

 

Wacht u van tribunael en advokaten:

 

Want, 't zy gy wint of niet,

 

Gy zult er van uw pluimen laten.