Verdichtsels

LIV.
De Dood en de arme Man.

Een arme sukkelaer, geladen met groen hout,
Kwam, mat en afgevrocht, al stenen van het woud.
Gebogen onder 't last der takken en der jaren,
Sleept hy zyn looden gang, met trage, trage schreên,

Naer zyn berookte stulpjen heên.

De droefheid en de pyn die hem bezwaren

[p. 75]

 

Benemen zynen moed!... Hy legt

 

Zyn zware vrecht

 

Voor zyne voeten neêr, en denkt, met diepe zuchten,

 

Op al zyn wee en druk. Wat vreugde, wat genuchten,

 

Wat troost heeft hy gesmaekt sinds hy het licht ontving?

 

Was er wel iemand ooit, op gansch den wereldkring,

 

Zoo arm en zoo verlaten?

 

Nooit geene rust, en dikwyls zelfs geen brood!

 

Zyn vrouw, zyn kinderen, de lasten, de soldaten,

 

De schulden, de karwei, vertoonen hem den nood

 

In al zyn schriklykheid!... Hy roept de dood:

 

Zy komt: Hier ben ik, vriend,.... wat hebt gy my te zeggen?

 

- O dood!.... wilt gy.... dat hout weêr op myn schouders leggen?

 

 

 

De dood, 't is waer, heelt alle kwael.

 

Maer, liever alles derven

 

Dan sterven,

 

Is 't spreekwoord van ons altemael.