Een lent van vaerzen

[p. 55]

II.

Hij lag te sluimren in de zijden kussens
Van 't ebbenhouten rustbed, en hij droomde,
Hij droomde....

Langs de zuilen van porfier,

Wier slanke schachten op heur kapiteelen
Het weeldrig beeldhouwwerk der friezen torschten,
Zeeg 't maanlicht neêr... De draperieën hingen,
Door gouden koord gebeurd, haar purpren fulp,
Dat dof van gloed in 't scheemlend maanlicht glanste,
Van zuil tot zuil in pracht van plooyen op.
En tal van duiven schuilden daar, en vonden
In elke vouw een nest van liefde... Zwijgend,
Geheimnisvol in 't bleeke, blanke maanlicht,
Verhieven zich ten voet van elke zuil

[p. 56]

 

De schittrend-witte marmeren gestalten

 

Van glimlachlooze goden en godinnen,

 

Geschapen door des slapers eedle kunst.

 

Slechts lachte zoet de goudene Afrodite;

 

Een Danaïde hief zich in het midden

 

Der zale, en lachte niet... het spattend water

 

Stroomde uit de albasten vaze, die ze beurde,

 

Zacht-klaatrend in het breede, marmren bekken,

 

Alwaar azure' en sneeuwigwitte lotos

 

De groote kelken droomensmoede look.

 

 

 

En steeds lag in zijn droomen hij verzonken.

 

Bleek was zijn beeldschoon aanschijn, marmerbleek,

 

Omkranst van gitzwart hair, waarin een paerel,

 

Gevlogen uit de vaas der Danaïde,

 

Soms vonkte; fijn-geäderd zonk het ooglid,

 

Omzoomd door lange pinkers, over 't oog;

 

En de adem deed den boezem regelmatig

 

Zich heffen bij des sluimers lichten druk.