Een lent van vaerzen

[p. 57]

III.

't Al was zoo stil, zoo heimlijk-stil...

Daar gleed

Er langs de zuilen, langs de marmerbeelden,
Des kunstnaars leerling met onhoorbren tred;
Een zonnig-schoone knaap, in 't schittrend oog
Den gloed van onuitbluschbren levenslust,
Den onverwelkbren glimlach om de lippen,
Den frisschen blos op volle, blanke koon,
Terwijl met dartlen zwier tot in den hals
De blonde lokken golfden... Op den tip
Der teenen gleed hij voorwaarts, zachtkens voorwaarts,
Tot hij aan 's meesters legerstede stond,
En aandachtsvol den droomer gadesloeg.
Rondom hem bleef het immer stil; het water

[p. 58]

 

Slechts ruischte klaatrend uit de albasten vaze;

 

Steeds zwegen stil de glimlachlooze beelden,

 

En staarden met hun ijzig-kouden blik

 

Den jongling aan, alsof tot in het diepst

 

Van zijne weifelende ziel zij lazen.

 

In bangen tweestrijd zag hij angstig rond;

 

Maar toen, met bonzend harte, gleed hij verder,

 

Tot waar aan 't eind der lange zuilenhal

 

Een fulp gordijn het heiligdom verheelde,

 

Waar zoo met gantsch zijn ziele hij naar haakte...

 

O, weldra zoû zijn wensch bevredigd zijn!

 

De hand reeds aan het purperdoek geslagen,

 

Zag hij nog eens angstvallig om... Bewoog

 

De slaper zich daar op zijn sponde?... O, neen,

 

Zijn vrees bedroog hem; bevende als een blad,

 

Hief hij 't gordijn, en haastte zich naar binnen...