Ongebundeld werk

[p. 316]

De gemankeerde zelfmoord

Dien middag belde mijn vriend Oscar mij op.

- Kan je dadelijk bij mij komen?

Eigenlijk kon ik niet: wie kan, in onzen modernen, drukken tijd maar dadelijk komen, waar hij gewenscht wordt, ten zij het voor een teeder rendez-vous is. Maar vriendschap voelde ik altijd voor Oscar en daarom kwam ik ook maar dadelijk.

- Wat is er? vroeg ik.

- Dat zal ik je zeggen, zei Oscar en wees mij een stoel. Ik ga me van kant maken.

- En...wat moet ik daarmeê? vroeg ik.

- Dat zal ik je uitleggen. Ik heb je in mijn testament executeur-testamentair gemaakt en je erft van me. Zoû je nu echter zoo vriendelijk willen zijn om mijn brieven, ongelezen, te verscheuren, deze boeken, die ik jaren geleden geleend heb, terug te zenden aan het bijgevoegde adres, deze epistels hier te beantwoorden, zeggende, dat ik me van kant heb gemaakt. Er is een invitatie bij voor een diner: enfin, dat zeg je dan wel af.

- Waarom ga je je van kant maken? vroeg ik, in eens duizelig van al de beslommeringen, die mij zouden wachten.

- Wat zal ik je zeggen, zei Oscar. Ik heb het eigenlijk altijd willen doen. Ik heb nooit veel pleizier en succes in het leven gehad...

- Kom, kom, zeide ik - omdat ik zoo vreeselijk tegen die beslommeringen opzag, die mij zouden wachten...Jij hebt geld en een mooie auto, al heb je op het moment geen benzine; je hebt twee romans geschreven, die goede kunstwerken èn zèlfs gelezen zijn door het publiek; je hebt een allerliefst huis, vol mooie, antieke meubelen en dingen...

[p. 317]

- Laat me even de zaak uitleggen, zeide hij. Ik ben geruïneerd...

- En ik zoû van je erven...??

- Wàt er nog is, vergoêlijkte hij mild. Een dertien mille ongeveer...

En daarvoor al die last, dacht ik.

- En ik ben toch eigenlijk altijd somber en melancholiek geweest...Nu ja, ik heb die twee boeken geschreven...Maar met succes bedoel ik...in de liefde; die heb ik nooit gehad...

Zijn stem klonk met weemoedig timbre.

- Ja, ik weet...

- Juist, je weet...Het meisje, dat ik twaalf jaar geleden lief had...

- Ze trouwde...?

- Juist...Met een ander. Sedert...

- Ach, werkelijk?? vroeg ik. Ben je er nooit over heen...? Gekomen...?

- Nooit, bekende Oscar. En ik ben nu moê. Van mijn ruïne, van de litteratuur, van mijn eigen...Heusch, ik maak me van kant.

- Wanneer doe je het? vroeg ik, vol interest, want bezwaard over wat mij wachtte.

- Van avond.

- Willen we van avond eerst dineeren in Twee-Steden?

- Dat zoû een idee zijn...

Op dit oogenblik klonk het belletje van de kletsbel. Die was in een mantelkamertje naast Oscars werkkamer, waar wij ons bevonden en waar ik wanhopig staarde op de brieven, die ik had te beantwoorden, de boeken, die ik zoû hebben terug te zenden...

- Permitteer je me even? vroeg Oscar.

En hij verliet me en in het kleine vertrekje hoorde ik zijn ‘hallo’ en kletste hij door de kletsbel...Heel lang...Ik dacht, als ik maar vast eens begon met die invitatie voor dat diner bij mevrouw Van den Oudendijke beleefd te refuzeeren...Maar ik wilde toch eerst weten...

Ik opende de tusschendeur.

- Oscar, even storen...

- Ja...Wat is er?

[p. 318]

- Heb je lang aan de kletsbel noodig?

- Nog een oogenblik...

- Wil ik maar beginnen met een briefje te schrijven aan mevrouw Van den Oudendijke...?

- Ja, doe dat maar.

- Ik sloot de deur. Ging zitten. Schreef:

Hooggeachte Mevrouw.

Tot zijn en mijn diep leedwezen is mijn dierbare vriend Oscar verhinderd gevolg te geven aan uwe zoo allerbeminnelijkste uitnoodiging om den zooveelsten het middagmaal bij u te komen gebruiken, omdat...

Ik hoorde Oscar, in het vertrekje met de kletsbel, afbreken en ophouden. Hij kwam binnen. Ik zag op.

- Wat doe je? vroeg hij.

- Ik schrijf van je leedwezen aan mevrouw Van den Oudendijke...

- O, daar kan je meê voort gaan, zeide Oscar. Alleen...ik woû je iets zeggen. Ik heb me bedacht. Ik maak me niet van kant.

- O neen? vroeg ik, verlucht, dat ik al die laatste zaakjes niet zoû hebben te regelen.

- Neen, zeide hij. Verbeeldt je, mijn lieveling van vroeger...

- Nu ja?

- Die is als weduwe uit Zuid-Amerika terug...Met vijf kinderen. En zonder een cent...Ze telefoneerde me op uit haar hôtel...smeekte me...vroeg me hulp...

- Jammer, dat je juist geruïneerd bent, zeide ik.

- Doet er niet toe, zei Oscar luchtig. Ik was zoo gelukkig haar stem te hooren...! Ik heb haar ten huwelijk gevraagd...En haar gevraagd of ze dadelijk bij me kwam, thee drinken, met de vijf kinderen...

- En komt ze? vroeg ik.

- Daar heb je ze al! juichte Oscar.

Een auto toeterde; de huisbel weêrklonk.

[p. 319]

Ik stond op.

- Maar...vroeg ik verbijsterd. Hoe denk je te léven?

- Doet er niet toe! riep Oscar stralend, luchtig. Ik vind wel een baantje bij een courant, reporter of kunst-criticus...

- Wil ik dan maar weg gaan? Ik erf toch niet meer en heb, gelukkig, niets meer voor je te bedisselen.

- Neen, neen! riep Oscar jubelend. Niets meer! Niets meer!! O, zaligheid! Ja, maak nu maar als-je-blieft, dat je weg komt...!

Hij duwde mij de deur uit en in de opene armen van een dame-in-zware-rouw. Vier paar grootere en kleinere voetjes trappelden de trappetreden op...Een Zuid-Amerikaansche nounou volgde met een schreeuwende draag-baby...

- Pardon, zeide ik, in de armen der dame-in-zware-rouw. Hier is Oscar...

Ik gleed langs de bende heen. Dame-in-de-rouw en Oscar lagen reeds in elkanders armen. De kinderen jubelden om ma en stiefpa-in-spe rond.

- Oscar! riep ik, van beneden, en vol hernieuwd dienstbetoon. Altijd bereid, hoor, je nog van dienst te zijn!!

En ik wipte de voordeur uit, die kletterend als een triomfgong dicht sloeg op het huis van de hernieuwde levensvreugde. En ook op de mijne, omdat ik mij niet te bemoeien zoû hebben met eens andermans zaken...