De gemeente-onderwijzer

[p. 52]

IX.

‘O liefde! hoeveel geluk stort gij op éenen oogenblik in der stervelingen hart!’ sprak de onderwijzer tot zich zelven, zoodra hij zich buiten het huis van den notaris bevond. ‘Vrees, angst en onzekerheid verdwijnen door eenen enkelen blik van het voorwerp dat wij beminnen. Liefde! gij zijt het die den grondsteen van alle grootheid legt; na God zijt gij de opperste magt. Laat thans al de rampen der aarde op mij nederdalen, ik zal ze trotseeren. Irma, gij hebt van mij eenen anderen mensch gemaakt.’

Edward ging de groote baan die naar zijne wooning leidde niet op; gansch in gedachten verslonden, sloeg hij een zijpad in, dat hem in het opene veld bragt. Geheel de aarde scheen hem te klein om getuige te zijn van zijn geluk. Zonder aan zijn huis, aan zijne zuster of aan den kleinen kweekeling te denken, slenterde hij de velden in. De zon was ondergegaan; allengskens werden de kleine mastboschjes, die tusschen de zaailanden lagen, donkerder; maar in zijn binnenste werd het immer klaarder. De hoop schilderde hem eene toekomst af, zoo schoon, zoo grootsch als er ooit een sterveling eene heeft bedacht. Maar in die toekomst die zijne verbeelding hem voortooverde, was het 't goud niet die de werktuigen in beweging bragt: het was de liefde die er alles in bezielde en beheerschte.

Reeds kleefden er dauwdroppelen aan de schoone hairlokken van den onderwijzer, en nog wandelde hij voort, altijd voort, zonder rigting en zonder doei. Plotseling bleef hij staan, om op den nachtegaal te luisteren, die in de nabij staande olmen zijn eerste minnelied aanhief. Als balsemdroppelen vloeiden de zoete toonen van den nachtzanger in Edwards gevoelvolle ziel.

[p. 53]

Buiten Irma, herinnerde hij zich niets meer van al wat hij had gekend; weg was de wereld met al hare stofgoden, en alles was liefde, liefde zonder einde.

Eindelijk drong de nachtkoude door de dunne kleedij van den laten wandelaar. Eene ijzing doorrilde zijne leden, en die ijzing bragt hem tot de wezenlijkheid terug.

‘Waar ben ik?’ vroeg hij zichzelven af. Juist kwam de eerste maneschijn van achter de wolken.

‘Sa, sa, nu herken ik de streek. Dàar staat de zwarte hoeve; ginds glinstert de Aardenburgsche kreek, en langs hier kom ik op de baan die naar W. leidt. Maar wanneer ben ik den polderdijk overgegaan? waarlijk ik herinner het mij niet.’

De jongeling bragt hef hoofd in rassche beweging; zijne hairlokken slingerden in den wind; het was als wilde hij zich wakker schudden uit eenen langen droom.

Haastig stapte hij naar het dorp W., en verder naar zijne wooning, waar Roosje sinds meer dan twee uren op de huisdorpel stond te wachten.

‘Edward, wat is u overkomen?’ riep de zuster zoohaast zij den wegblijver in het bereik harer stem zag. ‘Wel, wat hebt gij mij verveerd gemaakt.’

‘Verveerd, Roosje, en waarom?’

‘Wel het is lang na middernacht, wat zeg ik, het is kwaart na éen uur.’

‘Onmogelijk, ik heb ten half acht het huis van den notaris verlaten; verder ben ik langs achter de mastboschjes de Bloemenheide wat opgewandeld, en nergens heb ik mij opgehouden; ook heb ik niemand ontmoet.’

‘Ha! gij zijt in den avond gansch alleen langs de Bloemenheide geweest, nu begrijp ik het! Men zegt dat de Nachtelve in de Bloemenheide verkeert, en daar de menschen,

[p. 54]

die laat op weg zijn, dikwijls doet verdolen. Edward, hebt gij niets gezien?’

‘Volstrekt niets. Maar ik kan mij niet verklaren hoe het zoo laat is geworden: het is mij alsof ik eenen schoonen droom had gedroomd’

‘Dat is onder de magt der Elve,’ zeî Roosje, met zekerheid.

‘Ik geloof dat het inderdaad eene schoone Elve is, die mijne zinnen heeft verdraaid,’ glimlachte de broeder, aan Irma denkende, die hij schooner dacht dan de schoonste Elve uit de geestenweereld.

‘Eene goede Elve,’ zegt gij. ‘Maar de Elven zijn allen goed; het zijn de Noren die booze schikgodinnen zijn: dat hebt gij immers in de oude sagen gelezen?’

‘Maar, Roosje, daar gelooft ge immers niet aan?’

‘En gij dan, Edwardje? Gij wilt het niet bekennen, omdat gij onderwijzer zijt, en dat het geloof aan het wonderbare regtstreeks tegen de grondslagen der opvoeding strijdt. Maar gij gelooft er ook wel aan. Al wie een weinig poëtisch gevoel bezit, gelooft gaarne aan Elven, en Noren, en Kabouters, en Gnomen, en Dwergen, en andere wonderbare dingen. Maar met al dat zitten wij nog in het donker.’ En Roosje stak de kaars aan, wenschte haren broeder de goede rust, en het overige van den nacht droomde de brave zuster van de schoone Elve, die in de Bloemenheide zweefde.