De hut van tante Klara

[p. 116]

XX.

Het was winter. Op de boomen stond geen enkel blad en in den tuin van Tante Klara geene enkele bloem meer; maar daar binnen geurden de onverwelkbare bloemen der familieliefde. De hut was frisch opgeschuurd en de droogste houtblokken vlamden in den haard tot kolen. Tante Klara had een tarwen brood gekocht, en op de tafel dampte een lekkere melkthee. Het was feest, omdat het verloren kind weêr in de stulp der oude grootmoeder had geslapen.

Roza zag er bedroefd uit, maar de droefheid moest wijken voor de liefderijke aanmoedigingen van grootmoeder en tante Ursula. En Klaarken en Marieken streelden de van schaamte blozende Roza met kinderlijke teederheid. Bazinne Roker en Paulus, die thans deel van de familie schenen te maken, en de eersten haar waren gaan verwelkomen, spraken haar moed in, en gaven haar menige blijk van vriendschap. De teruggekeerde weende meer en meer; al wat men gedaan had om haar te verwelkomen en te verblijden, deed hare schuld jegens hare zoo teedere familieleden nog zwarter uitkomen. Op de troostwoorden van Tante Klara, antwoordde zij:

‘Laat mij uitweenen, grootmoeder, rouwvolle tranen moeten mijne schuld uitwisschen.’

Uit de woorden der maagd bleek duidelijk dat de zelfzucht die zij zoo lang had getoond, verwekt was geworden door de ophitsingen der schooljufvrouwen. Zij bekende dat de gezusters Devroede en ook mijnheer Hardies eenen invloed op haar hadden uitgeoefend, dien zij onmogelijk had kunnen wederstaan, maar zij wilde toch hare eigene schuld niet loochenen.

‘Ik moet boeten,’ zegde zij; ‘zondag moet ik ter kerk. Daar zullen alle oogen mij spottend tegenvlammen. Op de straat zullen de kinderen der speldewerkschool mij beschimpen en uitjouwen; maar dat alles zal ik met lijdzaamheid verduren, niet omdat ik mij pligtig gevoel jegens de weereld, maar omdat ik uwe weldaden, lieve grootmoeder, met ondankbaarheid heb beantwoord.’

‘Door berouw komt men tot eene geheele vernieuwing des levens,’

[p. 117]

zeî de grootmoeder. ‘Wees niet mismoedig, mijn kind, zij die u zullen bespotten zijn pligtiger dan gij.’

Wanneer de lente met haren verkwikkenden adem de planten en bloemen uit den doodslaap had gewekt, bloeiden ook de roozen der jeugd en gezondheid weder op het gelaat van Roza. De liefde en de verstandige bemerkingen der grootmoeder, hadden de rust aan haar geschokt gemoed hergeven, en moest zij soms den spot van onbeschaafde lieden trotseren, door de weldenkenden werd zij met toegevendheid, ja, zelfs met vriendschap en achting bejegend.

Van dien tijd af kende men in de hut van Tante Klara geene ellende meer. De oude, door het gansche dorp geëerbiedigde vrouw, had den loon van haren arbeid, van haar onvermoeibaar streven, van hare onwankelbare deugd bekomen. Ursula arbeidde in den tuin en op het veld, en Roza zorgde voor de opvoeding der kinderen. Alle kommer voor de toekomst was van haar heen geweken, want met elken dag gevoelde zij duidelijker de uitwerking van den zegen des Hemels; en wat hinderde het haar thans, dat de kantmeesteres, die thans tot den graad van kosterin was geklommen, haar soms nog zocht te bezwarten? Wat vermag de haat tegen de verheerlijkte deugd? Nooit had de hut van Tante Klara er liefelijker uitgezien, nooit had de wijngaard die haar omkronkelde, zoo prachtig gebladerd geweest en nog nooit had hij zooveel bloezems gedragen. Met elk jaar schoten de hooge vlinderboomen, die de hut overschaduwden, nog hooger op; en zij brachten ook elk jaar eenen rijkeren oogst van bloemen en beziën voort. De schoonheid van haren eigen tuin en wooning maakten grooten indruk op het rein gemoed der oude vrouw; want die hut en die tuin waren het erfdeel van hare nakomelingen.

Wanneer Tante Klara in het stille avonduur alleen op het tuinbankje, in de nabijheid der zacht murmelende beek zat, wier geluid haar altoos met stillen weemoed vervulde, en zij in de verte het spitse dorptoreken boven de huizen zag uitsteken, dan herdacht zij de lieve dooden die daar onder in de schaduw van het kruis waren gaan uitrusten. Zij dacht vooral aan haren echtgenoot, aan hare kinderen, en ook aan Mieken; en dan overviel

[p. 118]

haar een zoet verlangen naar het wederzien der afgestorvenen, eene reikhalzing naar de eeuwige rust.

Schoon was de avond van haar leven, schoon en rustig als de natuur bij de ondergaande zon. Met bitter en zoet is haar levenskelk gevuld geweest. Zij heeft geleden en gestreden voor al degenen die zij lief had. In het leed heeft zij zich zelven vergeten om anderen te troosten, en hare blijdschap heeft zij ook op hare geliefden uitgestort. Zij heeft haren naasten als zich zelven en haren God boven alles bemind, en daarom ziet zij den laatsten levensstond met een verhelderd gelaat te gemoet.

einde.