fersútre, mar ûnferweechlik oan de beam yn 'e blikke foarhûs.
Sjoch, dêr komt ek noch ien de dyk lâns, in man, dat liket nochal wat, in tas ûnder 'e earm.
Grif in sutelder om âld porslein of sa wat.
‘Nee, man,’ tinkt Jantsje as er it paadsje by de dyk del lâns komt nei har hûs ta, ‘gean my mar foarby, ik ha neat foar jo te keap.’
Mar de man mei de tas giet har hûs net foarby, hy is al by de doar en ropt: ‘Folk yn?’
‘Kom der mar yn,’ ropt Jantsje ferwûndre út 'e hûs wei.
Wat soe dy man moatte?
Lykwols de man lit har net lang yn it ûnsekere.
Hy hellet in stik papier út 'e tas en seit: ‘Juffer Jantsje Tuninga, komt dat goed? Dat binne jo tink?’
‘Dat bin ik,’ seit Jantsje, ‘op dat “juffer” nei dan.’
‘Ik ha hjir in eksploit út namme fan de hear Bouke Ruerds de Groot, dat is de eigner fan dizze went, is 't sa net?’
‘Ja,’ seit Jantsje, ‘dat komt krekt út.’
‘As jo dan efkes harkje wolle.’
En dan lêst er foar, en ûnder it lêzen giet Jantsje de grize oer de grouwe. Hy, doarwarder dy en dy, hat opdracht krige fan de hear Bouke Ruerds de Groot om har, juffer Jantsje Tuininga, by dit eksploit oan te sizzen, dat hja de tolfte maaie achttjinhûndertnjoggenensechstich de went oan de seedyk te Blije, kadastraal Gemeente Blije nûmer twahûndertsânentachtich, hat te ferlitten. As de juffer dit efkes tekenje wol, sjoch hjir ûnder en hy giet nei Jantsje ta.
Mar dan bliuwt er ferheard stean; heden, is dat itselde frouminske fan niiskrektsa?
Nee, in kreazen wie it net, dat hat er daliks wol sjoen, mar dizze, wêr liket dizze op, dy eagen lykje te driuwen yn it bloed, efter dy stiif opinoar hâlden lippen krasse de tosken hearber.
Dat is gjin frouminske, dat is in manskeardel yn frouljusklean, dat is in heks, in duvelinne, en skrousk trapket de man tebek. Heden noch ta, en dat frouminske seit gjin wurd en dy sjocht jin oan, nee, dy sjocht jin troch.
Auteursrechtelijk beschermd