Gedichten

[p. 23]

Twee een paar.

Een vinkjen floot zyn lentelied
Op 't takjen van een vlierenboom,
En dicht daarby zat Margeriet
Verzonken in een gulden droom.
Waarvan een vinkjen fluiten kan,
Daar droomt een teeder meisjen van.

De minnegloed

Doordringt het bloed,

Zoodra de mei het dal begroet.

‘Wat zwetst die vink toch op de vlier,
Wat orgelt hy voor vreugdezang?
Eens liep ik bly de daer en hier,
'k Voel thans tot zang geen lust of drang;
En blikt de zon ook vriendlik neêr,
My doet het harte wee en zeer.

De minnegloed

Doordringt het bloed

Zoodra de mei het dal begroet.’

Dus sprak Margrietjen in de wei,
Heur blikken op den vink gevest,
En tevens zag het meisjen, ei,
Een tweede vinkjen naast zyn nest.

[p. 24]

 

De vinken zingen luid en bly:

 

‘O heerlik is het jaargety!’

 

De minnegloed

 

Doordringt het bloed

 

Zoodra de mei het dal begroet.

 

 

 

En van den heuvel stygt omlaag

 

Een herdersknaap met vurig oog;

 

Margrietjen ziet hem door de haag,

 

En 't harte klopt heur ras omhoog;

 

Het meisjen zucht, het vinkjen fluit,

 

Zy kwelen bei het liedjen uit:

 

De minnegloed

 

Doordringt het bloed

 

Zoodra de mei het dal begroet.