Gedichten

De vrek van Ispahan.

In Ispahan, daar leefde een vrek

Te water en te brood;

Zyn zoontjen, snoepriger van bek,

Leed met hem d'eigen nood.

Eens maalde een vriend met tooverkleur,

In 't byzyn van den baas,

Den zoeten smaak, den lieven geur

Van een gekruide kaas.

Die schets bekoort den armen man:

Hy haakt naar zulk geluk,

Vraagt, waar men kaas verkrygen kan,

En loopt en koopt een stuk.

[p. 55]

 

Hy keert naar huis, het harte bly',

 

De kaas in zyne mouw;

 

Ter nauwer nood zyn deur naby,

 

Gevoelt hy reeds berouw.

 

 

 

Hy vloekt, verwenscht zyn overdaad,

 

Smyt weg 't bereide mes,

 

En sluit de kaas, misnoegd en kwaad,

 

In een kristallen flesch.

 

 

 

By ieder maal, dat met zyn' zoon

 

De teedre vader deelt,

 

Pronkt op den disch de flesch zoo schoon,

 

Wier binnenst de oogen streelt.

 

 

 

Maar zoon noch vader at er van;

 

Hun enkle vreugde was,

 

Elk broodstuk, wat men wryven kan,

 

Te wryven langs het glas.

 

 

 

Eens kwam de vrek wat laat terug,

 

En zag zyn zoon aan 't werk;

 

Langs d'eetkas streek de jongen vlug

 

De korst zoo zwart als sterk.

 

 

 

‘Is 't brood hem niet genoeg gekruid?

 

Hoe is myn zoon te moê?

 

Wat doet je daar, verkwistziek guit?’

 

(Schreeuwt hy hem, brullend, toe.)

 

 

[p. 56]

 

‘Wel, vaderlief, reeds kwam het uur,

 

Dat wy ter tafel gaan,

 

Lang wachten valt myn maag wat zuur;

 

Geen rede helpt er aan.

 

 

 

Gy droegt den sleutel immers meê?

 

Nu wryf ik in dien nood,

 

In plaats van op de flesch, ô wee!

 

Slechts op de kas myn brood.’

 

 

 

- ‘Rampzaalge snoeper, die ge zyt!’

 

Hernam de stugge baas,

 

‘'k Heb u bedorven tot myn spyt;

 

Gy eet my arm in kaas!

 

 

 

Loopt heen, ô basterd! komt niet weêr

 

My onder 't gruwend oog!

 

Geen rykdom daalt tot u ooit neêr,

 

Nooit stygt uw ziel omhoog!’