Gedichten
(1850)–Johan Michael Dautzenberg–
Auteursrechtvrij
[pagina 57]
| |
En even blind als deze woedt,
Woedt ook het grillig lot;
Terwyl de deugd hier lydt en bloedt,
Brast de ondeugd in genot;
Doch glimt voor de onschuld in den dood
Eens beetren levens morgenrood.
Wie zakt naar gindsche dreven neêr?...
Een vader met zyn kind...
De dochter is nog jong en teêr,
De vader oud en blind;
Zy leidt hem naar de ryke woon
Van een' der zalige aardsche goôn.
‘Ach! schreit zy met verbleekt gezicht,
Wy lyden bittren nood;
Reeds tweemaal doofde 't zonnelicht:
Ons steunde vleesch noch brood,
En moeder ligt zoo ziek te bed,
O heer, een brood! wy zyn gered!’
‘Pakt, pakt u weg, gy vuil gespuis,
En ylt den drempel af;
En nadert gy voortaan myn huis,
Beeft voor gerechte straf;
Vlucht schielik, of myn trouwe hond
Vervolgt u, sleept door 't slyk u rond.’
| |
[pagina 58]
| |
En 't meisjen schreit, met angst vervold:
‘Myn vader! spoên wy voort;
'k Hoor reeds een' dog, die dreigend grolt,
Ontvliên wy 't heilloos oord;
Het beedlen is zoo zuur en wrang,
Ach, vader! kom, ik ben zoo bang!’
Droef brengt hun 't verre klokgeluî
Het avondweesgegroet;
En schriklik valt de hagelbui,
En stremt de koude 't bloed.
De vader neemt haar in zyn' arm,
En kust heur mond en armen warm.
En hy omspant de kleine hand
Van 't zuiver engelbeeld,
Dat, over zand en slibbrig land
Hem leidend, troost en streelt:
‘In 't naaste dorp, daar wenkt een stulp;
Daar vinden wy en liefde en hulp.’
Zy stappen weder, opgebeurd,
Door 't naakte, sombre woud,
Waar ieder boom verzucht en treurt;
De wind huilt snerpend koud,
De modder spat, en 't glibbrig pad
Maekt ras het meisjen moê en mat.
| |
[pagina 59]
| |
Heur handjen glydt op eens omlaag,
Ontwricht zyn hare kniên,
Haar lippen rillen by de vraag:
‘Wie zal zyn hand u biên,
O vaderlief! ik word zoo zwak,
Het is, als of my 't harte brak.’
De vader zoekt zyn dierbaar kind,
En heft het van den grond:
‘Haast rust de regen en de wind;
Geduld, geduld een stond;
Nu houdt uw handjens, kil en koud,
Maar vast om mynen hals gevouwd.’
Geeft me ook uw voetjens allebeì,
Ik wensch ze wat ontdooid,
Myn kind, geeft acht op steen en kei
Voor mynen voet gestrooid,
Dan kom ik met myn lieve vracht
Ten dorpe nog voor donkre nacht.’
En zy bestuurt des vaders schreên
Met hare zoete stem,
Zy waarschuwt hem voor elken steen,
Voor elken struik of brem,
Dus komt de blinde met zyn spruit,
Voor donkren nacht het hosch nog uit.
| |
[pagina 60]
| |
Dan 't meisjen breekt in zuchten uit,
Zoo lang rekt zich de baan.
‘Geduld myn schaap, 'k hoor feestgeluid,
Haast lacht de rust ons aan,
Wy zyn niet verre van een hut,
Die ons beschut en minzaam stut.’
Van 's meisjens voorhoofd druipt het zweet,
Al zyn haar voetjens kil;
Haar boezem beeft, nu koud, dan heet,
En de arme weeklaagt stil:
‘Ach! vader, 't hart doet my zoo zeer,
Ach! waren wy by God den Heer!’
Op 's blinden schouder zinkt heur wang,
Hy troost en zegt heur zacht:
‘Ik spoed my, kind, weest toch niet bang,
Ik heb nog moed en kracht.’
Met hulpe van den wandelstaf
Kucht de oude man den heuvel af.
‘Waar zyn wy thans? Slaapt gy wellicht?’
Het arme meisjen zwygt;
Hy stapt in 't dorp nu met zyn wicht;
Hy roept en zucht en hygt:
‘Ach, brave lieden! helpt gezwind,
En redt myn lief, myn eenig kind!’
| |
[pagina 61]
| |
Hy bindt heur handjens zachtjens los,
En legt haar uit zyn arm;
Zy ligt, een lelie zonder blos;
Zy heeft geen lid meer warm.
Men brengt volop en wyn en brood,
Te laat: - het lieve kind is dood.
|
|