|
| |
Hendrik van Nassau Ouwerkerk en juffrouw de Welbroek.
De Mei had frisch zyn bloemendeken
Op Limburgs dalen uitgespreid,
De Maas herspiegelde in heur kreken
Der oevren jonge weeldrigheid,
De lentezon schoot teeder
Op stroom en beemden neder,
En warmde 't hart van knaap en meid.
De lieve Mei weet bont te scharen
Wat hy aan Maastrichts wal ontschaakt,
Hier gaat een paar aen 't wieglend varen,
Dat zich met riem en roer vermaakt;
Daar ligt een ander jokkend,
Den visch aan d'angel lokkend,
Dat straks naar kroeg en glazen haakt.
| |
| |
Ginds snelt een wagen langs het water
Met een bekoorlik jufferlyn,
Zy toont heur wonne met geschater,
Omdat een graaf zyn liefdepyn
Met vuur en vlamme schildert,
Terwyl zyn ros verwildert,
En telkens hupt uit spoor en lyn,
‘Ge moogt u vry voor my verstouten,
Ik schyn u een onnoozel ooi,
O, graef, ik hoorde zoo veel kouten
Van min en trouw in 't vol allooi,
Dat 'k niets en kan gelooven
Van wat gy wilt belooven,
Al klinkt en blinkt het nog zoo mooi.’
De graaf rydt om der jongvrouw wagen,
En zweert heur menig stouten eed;
Doch 't liefdezweren, 't liefdeklagen,
Dat maakt geen lauwen boezem heet,
Ze laten haar niet minder wreed.
Dan naadren zy der fiere brugge,
Die wyk en stad zoo kunstig eent:
De jongvrouw toont zich minder stugge
Den grave, die haar 't oor verleent:
| |
| |
‘Gy beeft voor geen gevaren;
Ge ontruktet my dien baren,
Laat zien, of gy het ernstig meent!
Springt van de brugge naar beneden,
Springt met uw draver in den vloed,
Ja dan geloof ik uwen eeden,
Vertrouw ik uwen jongen moed.’
Die woorden heuren lippen,
Of man en ros schiet naar den vloed.
Wyd scheuren 's afgronds zilvergolven,
En overdekken man en paard,
Diep houdt de Maas den held bedolven,
Die roekloos is en onvervaard.
Doch 't natte plein scheurt weder,
En de afgrond gaapt nog breeder;
De graaf ryst uit zyn ysbre vaart.
Naar 't oever, bont van gras en klaver,
Richt zich des hoogvermeetlen oog,
Naar 't oever zwemt de fiere draver,
Die brieschend schuimde, snoof en spoog -
De graaf vast in de beugels,
Geleidt de trouwe teugels,
En ademt weder op het droog.
| |
| |
‘'k Sprong van de brugge naar beneden
Met mynen draver in den vloed,
Gelooft ge nu myn duren eeden,
Vertrouwt ge nu myn jongen moed?’ -
Nu is me uw liefde duur en zoet.’ -
‘Dank, schoonen dank voor uwe minne!
De stroom heeft my zoo wat verkoeld,
Indien ik my niet erg verzinne,
Werd my de min gansch afgespoeld,
O meisjen lief en schrander,
Vaarwel, bemin een' ander,
Die om uw hand en minne boelt!’
|
|
Auteursrechtvrij