Gedichten

[p. 92]

De Denneboom.

De kruiden der heide,

De bloemen der weide,

De beken der dalen,

Zy blinken en stralen,

Zy glinsteren schoon als de jeugdige dag,
En schenken my allen een vriendliken lach.

De heesters en struiken

Die needrig ontluiken,

De beuken en eiken

Die hemelhoog reiken,

Zy allen, zy zien me zoo vriendelik aan,
Als konden zy werklik myn liefde verstaan.

Maar droevig en duister,

Met uilengefluister,

Met dreigende dolken,

Verheft in de wolken

Een hobblige den het afgryselik hoofd,
Als wenschte hy alle myn vreugde gedoofd.

‘Wat heb ik misdreven

In 't jeugdige leven,

Dat gy maar alleenig

Zoo wreed zyt en steenig;

Dat nimmer een lachjen, dat nimmer een lonk
Op my, die u tederlik minne, nog zonk?’

[p. 93]

 

‘Niets hebt gy misdreven

 

In 't jeugdige leven,

 

'k Ben droevig alleenig,

 

Niet wreede, niet steenig;

 

Maar 'k wacht nu de byl en de zaag en de schaaf;

 

Ik wacht dat men u in myn harte begraaf!’