Gedichten

De twee Broeders.

By Valkenberg in Limburg daar lag een pachthofsteê,
Daar huisde al lange jaren een ongestoorde vreê;
Daar huisden met hun gaden twee broederen te gaêr,
En by hen huisde vrolik een welige kinderschaar.

Den oudsten broeder behoorden die kinders allemaal,
Edoch hy was niet immer de zaligere gemaal,
Want geemlik was somwylen zyne vruchtbre vrouw,
Doch was het maar een schaduw op hunne egêestrouw.

Gelyk het gewoonlik gaat, zoo ging het hier op 't lest,
De vrouwen werden oneenig, en scheiden - scheen het best.
Tot hier was 't al gemeengoed, nu wou men 't myn en 't dyn,
Kortom men wou voor immer van elkander gescheiden zyn.

En na de gewoonte der streke, en opdat er niets en scheelt,
Werd door den oudsten broeder de boedel eerlik gedeeld.

[p. 95]

 

Dan moest de jongste trekken, voor zich, voor zyn genot,

 

Den langsten of kortsten halm, het een of het ander lot.

 

 

 

Nu was 't een zondagmorgen. De vrederechter verscheen;

 

Er blonk geen vrolik lachjen op 't wezen van groot of kleen;

 

Een doodsche stilte heerschte, men zweeg van wederzy';

 

En hoe zich langer bedwongen? De tranen liepen vry.

 

 

 

De jongste broeder eindlik, die koos met bevender hand,

 

‘Ik neem, zeî hy, dit aandeel, dit onvolledige pand!’ -

 

‘Volledig is 't, dat weet ge!’ viel de andere hem in 't woord. -

 

‘Neen, wat ik meest beminne, en wat me meest bekoort,

 

 

 

Dat feilt aan dezen deele: ik heb het myne niet,

 

Zoo lang ge niet gedeeld hebt het heil, dat gy geniet.

 

Ik eisch de helft der kinderen, geeft my dees vyven hier,

 

Vernoegt u met uw oudsten, die dienen in 't veldbestier;

 

 

 

Wat ik daar eisch, dat eischet myn vrouw zoo wel als ik.’

 

Hy sprak 't, en tranen omnevelden zyn anders heldren blik.

 

Weêr heerschte diepe stilte, weêr werd geen woord gezegd;

 

Doch aller wensch is plotslik in 's Eenen wensch gelegd.

 

 

 

De neven hechten zich weenend aan hunnen trouwen oom,

 

De vrouwen omhelzen elkander te midden een' tranenstroom.

 

Van scheiden geene spraak meer, maar wel van eeuwigen vreê

 

By Valkenberg in Limburg op de oude pachthofsteê.