Gedichten

[p. 96]

Metrische gedichten.

1^ste Ode aen Vlaanderen.

Zie 'k diep somber op 't lot myner gebroedren schaar,
O, dan prangt me de smart jammerlik hart en geest;

Diep zonk het geslacht, dat vroeger

Zoo verheven en edel stond.

Toen nog Vlaanderens taal, zuiver en ongemengd,
Schrikvol klonk den tiran, die ze verkrachten wou,

Toen 't land en de spraak geheiligd

En bemind was by oud en jong:

Toen 't vlaamsch lied zich verhief tegen den franschen wind,
Toen 't goudlaken alhier dracht van den lande was,

Toen woonde op den vryen bodem

Een geslacht, dat begraven ligt.

[p. 97]

 

Waant niet zonen te zyn dezes verheven volks;

 

Bastaards zyt ge voorwaar, fier op een vreemden tooi,

 

Uwe eigene taal, de glorie

 

Des verledenen kent ge niet.

 

 

 

Slechts één land is op aard, waar men de moedertaal

 

Smaadvol onder 't gezwets eener uitheemsche dooft;

 

Ook nadert de wraak des hemels,

 

En verzwonden is 't eene land!