Gedichten

[p. 132]

Eer en Roem

Niet lang verrukt in 't jammerdal

Den mensch een stille bloem,

Maar steeds bekoort hem 't lofgeschal,

De glans van ydlen roem.

Het knaapjen heeft begrip van eer,

En houdt van zang en klank;

De meester wykt: vaarwel zyn leer:

Het breekt al ruit en bank.

De jongling voelt een sterken dorst

Naar uitgebreide faam.

Hy haakt en blaakt, met volle borst,

Naar schitterenden naam.

By 't schoonste meisjen uit de buurt,

Klopt hy vol yver aan;

Wen zy naar hem vol liefde gluurt,

Laat hy haar grillig staan.

Te velde roept het krygsklaroen,

En 't dorp wordt hem te klein;

Ook trapt en stapt hy, forsch en koen,

En volgt het heldensein.

[p. 133]

 

Hy die in 't zweet den akker ploegt,

 

Ziet dra zich overmand:

 

De jonge kryger rooft, vernoegd,

 

Hem 't beste graan van 't land.

 

 

 

En wyd en zyd verheft zich luid

 

Der jongen helden lof;

 

Hier viel verkracht een teêre bruid,

 

Ginds zonk een stad in stof.

 

 

 

Niet lang bekoort in 't jammerdal

 

Den mensch een stille bloem,

 

Maar steeds verrukt hem lofgeschal

 

En glans van ydlen roem.