Gedichten(1850)–Johan Michael Dautzenberg– Auteursrechtvrij Vorige Volgende Een groote Dichter word ik nimmer. Een groote dichter word ik nimmer, 'k Gevoele dit maar al te wel; Want zing ik, 't geldt myn dorpjen immer, En 't een of 't andre beuzelspel. Ginds zie ik gras en biezen groenen Langs 't vlietjen slechts in 't dorp gekend, Daar loop ik in myn kinderschoenen, En 't dorpjen schynt me zonder end. [pagina 134] [p. 134] Ik hoef daar naar geen lied te zoeken, Daar klinken liedren overal. De vreugde lacht uit alle hoeken, De vreugde woelt op berg en dal. Er ligt geen plekjen op Gods aarde, Dat my zoo lief, zoo jeugdig is, Dat my zoo veel genoegen baarde, En zoo geringe droefenis. En daarom zal geen lied my lukken, Wanneer ik niet die plaats bezing, Waar ik als kind mocht bloemen plukken, In 't midden van myn vriendenkring. De madelieven en violen, De visschen in den zilvervliet, En 't blonde meisjen uit den molen, Die werden vaak door my bespied. Zoo zoet als 't meisjen was geen suiker, Als zy tot my haar stem verhief, Als zy me dankte voor een ruiker, En zeide: ‘Vriend, ik heb u lief!’ Ik lach om 't lot en al zyn grillen Thans nog, als ik aan d'engel denk: Ja, 'k voel dan nog myn harte trillen, Wat euvel ook myn lichaam krenk'. [pagina 135] [p. 135] 'k Vergeet dan zelfs myn gryze hairen, En d'afstand van myn blyde jeugd. Het bloed rolt frisscher door myn aêren, Als dit en dat my weder heugt. Een groote zanger wordt ik nimmer, 'k Gevoele dat maar al te wel; Want zing ik. 't geldt myn dorpjen immer, En 't een of andre beuzelspel. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij