Gedichten
(1850)–Johan Michael Dautzenberg–
Auteursrechtvrij
[pagina 160]
| |
En daar die eedle vrouwe niet weder gansch genas,
Begreep de bloeijende jongling, dat hy een weeskind was:
Zyn moeder had de staten geërfd der spaansche kroon,
En kon er d'een' of andren van ontrukken aan heur zoon.
Opdat de Koninginne het erfdeel niet verkwist',
Nam Karel zynen toevlucht tot deze gulden list:
Hy won te zyner gunste by 't hof een fyne vrouw,
Die zyner moeder lief was, en hem, den zone, trouw.
Die wist op sluwer wyze te spreken van zon en maan,
En hoe de starrekykers verklaarden zonder waan,
Dat een vergifte schryfpen Castiljens koningin
Geweldig eens zou ontrukken aan 's hoves hechte min.
Het woord had zulken indruk op heur verzwakt gemoed,
Dat zy ter zelver stonde gebood aan haren stoet
Te zorgen, dat zy nimmer, by nachte noch by dag,
Op reize, noch in den paleize een ganzenveder zag.
Zoo viel voor vreemde hebzucht geen perel lief en schoon
Uit de geschatte rye der Castiljaansche kroon;
Zoo heeft de jonge Karel met diepe schranderheid
Tot zyne macht en grootheid den eersten grond geleid. -
Zoo als op gulden akker te sieren 't rype graan,
De koorn- en kollebloemen in vollen luister staan,
Zoo was by Keizer Karel het rype vlaamsch verstand
Van duizend geestesvonken alom bediamant.
|
|