Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 96]

Des grijsaards meilied.

Eens was het Mei

Op veld en hei,

In bosch en wei.

Ik sloop langs geheimen stegen,
Door ruwe, luwe lommerwegen,
Het liefste kroezelkopjen tegen;
En zag ik dan het schoone kind,
Zoo zeer verlangd, zoo zeer bemind,
Dan spraken wij van weer en wind;
Ik durfde van niets anders kweelen
En wist de liefde te verhelen.

[p. 97]

 

Het is weer Mei

 

In bosch en wei,

 

Op veld en hei:

 

Der lente goud- en zilverbloesem

 

Doorgeurt mij frisch den ouden boezem

 

En tintelt door des harten droesem;

 

Wierde ik door knapen niet bespied,

 

Voorwaar ik zonge een lentelied,

 

Dat nog den minnegloed verried;

 

Doch grijsheid moet al veel verhelen,

 

En wijsheid laat de jonkheid kweelen.

 

 

 

Al is het Mei

 

Op veld en hei,

 

In bosch en wei,

 

Waar schuchtre koekoeks en waar uilen

 

Zich in het sombre groen verschuilen,

 

Daar mag ik muilen, liedjens pruilen...

 

Kwaam' daar een kroezelkop gevlucht,

 

Ik ware niet voor hoon beducht,

 

Maar preze stil zulk mingenucht,

 

Dat grijsheid zeker zou verhelen,

 

Dat wijsheid liet der jonkheid kweelen.