Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 101]

Jonkvrouw Lente.

Jonkvrouw Lente kan niet langer
Slapen onder sneeuwgesprei,
Nu zoo menig flinke zanger
Zich bereidt ter jubelrei.

Jonkvrouw Lente rekt zich even,
Bel en klokjen schomm'len saam:
Sleutelbloem siert beemd en dreven
Bij viooltjens zoeten aam.

[p. 102]

 

Jonkvrouw Lente doet heure oogen

 

Zachtjens open in den gaard -

 

Bij dien tooverblikke mogen

 

Bloesems botten en geblaart.

 

 

 

Perzikboomen, appelkozen

 

En amandels hebben spoed:

 

Ziet, zij komen maagdlik blozen

 

In den eersten lentegloed.

 

 

 

Vlier, syring en breede linden

 

Willen wakker zijn en groen,

 

Wen de zoele zuidenwinden

 

Hunne vleiende inkomst doen.

 

 

 

Des kastanjes reuzenstammen

 

Kleeden zich in diep smaragd,

 

Zullen dra met duizend vlammen

 

Ons verheugen dag en nacht.

 

 

 

Nadat veld en weide ontvouwden

 

Al wat valt in hun bereik,

 

Slaapt de grijze beuk der wouden

 

Naast den eeuwenouden eik.

 

 

[p. 103]

 

Zwaar ook slaapt de grijze dichter

 

Bij den warmen lentestraal,

 

Trots dien wekker en verlichter,

 

Trots den slaanden nachtegaal.

 

 

 

Sluim'ren wil hij, zonder kommer

 

Om zijn golvend roggekoorn -

 

Goudeytisus spreid' hem lommer,

 

En hem geur' de hagedoorn!

 

 

 

Sluim'ren wil hij, zoetjens ronken

 

En zich strekken op het mos,

 

Tot weer eik en beuk herpronken

 

In den rijken bladerdos.

 

 

 

Wekken zal hem eerst de zomer

 

Met der zonne scherpen schicht,

 

Dan, dan op, o grijze droomer,

 

Dan, dan blinkt dij 't eeuw'ge licht.