Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 136]

Euphrasia.

Een bloemken van den velde,
Dat kiesch en jeugdig bloost,
Groeit op den boord der Schelde
En is mijn oogentroost.

'k zie haren teedren stengel
Door morgendauw verkwikt,
En ruil met geenen engel,
Wanneer zij naar mij blikt.

De bloem der abrikoze
Straalt minder aangenaam,
En als de geur der roze
Omwasemt mij heur aam.

[p. 137]

 

Gelijk bij hoogen vloede

 

De zee ten strande woedt,

 

IJl ik in minnengloede

 

Dier lieve te gemoet.

 

 

 

Het windjen zucht in blijheid

 

Of fluistert door het riet -

 

Ik zing in dier nabijheid

 

Mijn allerinnigst lied.

 

 

 

Maar schijnt zij droef of duister,

 

Die mijne ziele mint,

 

Dan dunkt me, dat de luister

 

Van stroom en weide zwindt.

 

 

 

Maar glimmen blijde vonken

 

Op heure rozenkoon,

 

Dan zing ik vreugdedronken

 

Den warmsten lentetoon.

 

 

 

Dan waan ik 't Meigewemel

 

Nog eens zoo lief en zoet,

 

Dan lieflacht aarde en hemel

 

Voor mijn verrukt gemoed.