Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 139]

Oud eeuwig jong.

In den bossche bij den vliet
Blies ik op een tenger riet
Mijn eenvoudig kinderlied;
Streelend klonk het zeker niet,
Wierd het soms ook al bespied
Door de jente Margeriet.

De ongekunstelde schalmei,
De allerbontste bloemensprei
Zaalgen onzen levensmei;
Grietjen hield van dans noch rei,
Plukte 't bloemenpuik der wei,
Dat ze in kransen voor me lei.

[p. 140]

 

Menige geduchte vlaag

 

Toog van toen af tot vandaag

 

Over weide en over haag:

 

Henen is der kransen vaag,

 

En ik neurie hoog en laag

 

Van dier minne lust en plaag.

 

 

 

Daarvan komt het, dat mijn lied

 

Nooit des bossches kleinen vliet

 

Met den rand van lisch en riet

 

Om een stadstooneel verliet,

 

En ik, oud en onbespied,

 

Nog gewaag van Margeriet.