Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 176]

Arm Hantjen.

Zoo welkom als het meigebladert',

Zoo streelend als een lentevonk,

Kwam Hantjen steeds tot ons genaderd

Met scherts of lach en minnelonk.

Frisch blonken wang en oogenblauw,

Heur hart was rein als morgendauw.

Zij was zoo schoon, zij was zoo zedig

En hield geen zier van pronk of prijk,

Zij was eenvoudig, tevens snedig,

Den buitendochtren ongelijk.

Bij ouden en bij jonge liên

Werd Hantjen even graag gezien.

[p. 177]

 

Op hooger burcht in woudes donker

 

Verzuchtte een spieder op de wacht,

 

Het was een wilde, woeste jonker,

 

Op jacht en min alleen bedacht;

 

Hij kuste hier en kuste ginds,

 

En rustte dan als turksche prins.

 

 

 

Wat toch is Hantjen overkomen,

 

Dat zij zoo schuchter henensluipt

 

Ten donkergroenen kreupelboomen,

 

Waar hagedis en adder kruipt,

 

Zij - onlangs nog de sier en glans,

 

De lust en vreugd van rei en dans?

 

 

 

De rozen schijnen afgeregend

 

Van Hantjens lippenpaar en wang...

 

Iets droevigs moet haar zijn bejegend

 

Op haren jongen lentegang.

 

Zij wankelt stil ten grave toe,

 

Of waar' zij reeds des levens moê.

 

 

 

Vergeefs vernieuwt het bosch zijn loover

 

Tot woon veur vink en nachtegaal;

 

De maan verhest haar lichtgetoover,

 

De zonne zelfs den gouden straal.

 

Veur Hantjen is de wereld dood,

 

Geen morgen meer, geen avondrood!

 

 

[p. 178]

 

De jonker vliegt op zijnen draver

 

Door beemd en bosch en plassen heen,

 

Hij volgt den haas in tarwe en klaver,

 

Hij jaagt door 't woud op arme reên.

 

Hij denkt aan God noch zijn gebod,

 

Maar viert den driften vrije bot.

 

 

 

Doch wie in woesten levenswandel

 

En in onstuimig driftgejoel,

 

In brasserij en minnehandel

 

Zoo wreevlig stelt des levens doel,

 

Hij vindt, waar 't padjen kronklend wendt,

 

Soms jammerlik der vreugden end.

 

 

 

Ginds rent hij als een pijl geschoten

 

Weer over rots en keien heen,

 

Een afgrond gaapt er zwart ontsloten,

 

De jonker stort er naar beneen...

 

Hij heeft zijn loon, hij is gericht,

 

En ziet niet meer het zonnelicht.

 

 

 

Men zegt, arm Hantjen zij verschenen

 

Onverre van dier nare steê,

 

Het ros verschrikte, was verdwenen,

 

Zijn fiere heer, de jonker, mee.

 

Men vond ook in des afgronds schoot

 

Arm Hantjen bij den ridder dood.