Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 202]

Mijn liefken.

Ik ken van de teederste jeugd
Een liefken - geen schooner op aard!
Het weet, wat me deert en verheugt,
Het schikt zich geheel in mijn aard.

Heur toon, die betoovert mijn oor,
Heur zang is verrukkelik zoet;
En eer ik mijn liefken verloor,
Verlore ik mijn goed en mijn bloed.

[p. 203]

 

Ik moeste mijn dageliksch leed

 

Verkroppen in 't eigene hart,

 

Want liefken alleenig dat weet

 

Te lenigen jammer en smart.

 

 

 

Als hope verkwijnende groent,

 

Maar welig het nijdige lot,

 

Dan richt ze mij op en verzoent

 

Mij weder met wereld en God.

 

 

 

Ze is vlaamsch en van edelen stam,

 

Zij, welke me zaligend troost;

 

'k heb nooit om mijne eigene vlam

 

En nooit om de hare gebloosd.

 

 

 

Ook blijf ik der tale getrouw,

 

Der taal - mijn bekorelik lief!

 

Zoolang ik het leven behou'

 

Ontneemt me haar dwinger noch dief!