Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 214]

De vernedering der Vlamingen.

‘Ingezogen heeft een elk
De moedertaal met der moedermelk.

Wij willen ze hoeden als huis en erf
Voor allen hoon, voor alle bederf.

Zij is op aarde het hoogste goed,
Wij hangen haar aan met hart en bloed.’

Voor dertig jaren sprak de Waal
Dat ware woord veur zijne taal.

[p. 215]

 

De Vlaming gaf hem groot gelijk,

 

En verder menig liefdeblijk.

 

 

 

De Vlaming wrong de dietsche tong

 

Tot meer dan eenen bokkensprong.

 

 

 

Hij eischte nog, vol medelij,

 

Veur elken Waal de tale vrij.

 

 

 

Hij toog veur den broeder in den slag -

 

En deze nam zich het oppergezag.

 

 

 

Gelijkheid! riep men links en rechts -

 

En weer zijn er heeren, weer zijn er knechts.

 

 

 

Wij Vlamingen hebben, verzwakt en verarmd,

 

Lang eene slang aan den boezem verwarmd.

 

 

 

De slang, dat is de vreemde spraak,

 

En onze vernedering - Godes wraak!