Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 243]

Rijk en arm.

Een man bezat in overvloed

Des hemels gunst en zegen.

Hij wilde wonen lief en goed,

Beschut voor wind en regen:

Hij had tot den bouw de geprezenste steenen,
Ook balken en ijzer al mogen vereenen,
Hij schaarde te gader uit meengen gewest
Met vlijtigen handen het keurigst en best,

Een en ander

Door elkander.

Aan 't verzaamlen hing zijn zin -

Aan het bouwen dacht hij min.

[p. 244]

 

Een arme sukkel las wat stroo

 

Op 's rijken mannes akker:

 

Hij vlocht de halmen zus en zoo,

 

En werkte vlug en wakker.

 

Uit stoppels en twijgen te zamen verbonden

 

Verkreeg hij een hutjen na weinigen stonden:

 

Hij vluchtte daarbinnen bij guren getij,

 

En zong er het lijdende harte zich blij. -

 

Minder schrander

 

Zuchtte de ander',

 

Was de winter barsch verwoed,

 

Prikte hem de zonnegloed.

 

 

 

Hoevelen onzer brengen saam

 

De stoffen om te bouwen,

 

Die de armen enkel als bekwaam

 

Tot ernstig stichten houen!

 

Hoe menigen hebben van alles gelezen

 

En kennen het heden en ook het voordezen,

 

En hebben zich nimmer den boezem verlicht

 

In 't eene of het andere lentegedicht!...

 

Liever arm zijn,

 

Vlug en warm zijn,

 

Dan onvruchtbaar tot aan 't graf

 

Rijk te dalen 't baantjen af!