Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 247]

Dichterwieg en dichtergraf.

Kent gij het dal, waar te iederen tijd
Kruiden en struiken groeien en bloeien,
Waar zich eene eeuwige lente verblijdt,
En honig en melk bij beken vloeien,
Waar elk terpjen 'nen zetel u biedt,
Iedere heg, een bekorelik lied,

Klinkend in 't verre verschiet?

Kent gij het dal, waar het hemelsche licht,
Spelende hupt door het jeugdige loover,
Waar uw gestadig verrukt gezicht
Dwaalt in een gulden stralengetoover?
Dra is uw leed er in slaap gesust.
Of het versmelt er in levenslust

Bij vrede en streelender rust.

Kent gij het dal, waar vlinder en bij
Nippen aan lelie- en rozenkelken,
Waar geen winter die bloemenkleedij
Met zijnen aam doet slensen of welken?

[p. 248]

 

Schommelend, zoo ik me niet bedrieg,

 

Zachtjens ombruisd van kever en vlieg,

 

Zwiert er des dichters wieg.

 

 

 

In der nabijheid dezer landouw,

 

Heffen zich steenen tot reuzigen bergen;

 

Eeuwig ijs met snijdender kou

 

Doemt er de ceders zelven tot dwergen;

 

Daar groeit geen roosjen met purperen blos,

 

Daar draagt de natuur veur eenigen dos

 

Vaal en ellendig mos.

 

 

 

Eenzaam nestelen arend en gier

 

Op die naakte verhevene rotsen,

 

Nimmer vermocht een nachtegaal hier

 

Weder of wind met zijn liedjen te trotsen.

 

Slangengesis en drakengezucht

 

Verpesten er de ijzige nevellucht -

 

Wee, wie die plaats niet ontvlucht!

 

 

 

Jongelingshoofden worden er grijs

 

Van het vermoeiende bergopklimmen,

 

Jeugdige harten verstijven tot ijs,

 

Frissche gedaanten verandren in schimmen,

 

Dichters reppen geen vroolike wiek,

 

Zwoegen en vallen ten doode toe ziek

 

Op het gebied: Politiek.