Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 267]

Het kerkhof.

Van der mane glans beschenen
Staan aan 's kerkhofs tralierand
Kruisen en donker bemoste steenen
Tusschen cypres en wilg geplant.

Iederen nacht om de twaalfde stonde
Hoort men den uil, die den toren ontvlucht
Grijze wijzen! maakt de ronde,
Stapt van graf tot graf en... zucht!

Vlijt u neer op den ruwen zetel,
Welken u biedt een molmende arduin;
Steekt uw hoofd in doorn en netel,
Waant de schepping in asch en puin!

[p. 268]

 

Houdt den blik op het ‘Denk te sterven!’

 

En op 't gapende graf gericht -

 

Zulks doet hersenpannen kerven,

 

Springen soms uit naad en gewricht...

 

 

 

Zondag is het en dag der zonne.

 

De aarde pronkt in zonnelicht:

 

Ons ook schiet die stralenbronne

 

Louter goud in het aangezicht.

 

 

 

Door cypres en treurwilg henen

 

Beeft het frissche toovergoud,

 

Warmt de koude lijkensteenen

 

Op der dooden oponthoud.

 

 

 

Al de jeugd des dorpes dartelt

 

Op den ouden vredeshof;

 

Over kruisen en zerken spartelt

 

Klein en groot in gras en stof.

 

 

 

Over het terpjen zijner moeder

 

Danst een lustig knaapjen heen;

 

Over het graf van haren broeder

 

Hupt een meisjen teer en kleen.

 

 

[p. 269]

 

Op en af, zoo springen ze allen,

 

Allen zingen: ‘Op en af!’

 

Mag die vreugd ons niet bevallen? -

 

Ziet, Gods zonne gloeit op 't graf!

 

 

 

Weest me gegroet, gij heuvels en graven,

 

Die zoo vele geslachten ontvingt!

 

Weest me gegroet als zalige haven,

 

Waar geen haat of nijd in dringt!

 

 

 

Vele vermoeide schippers bracht gij

 

Uit den stroom van angst en wee;

 

Mij, gelukkigen roeier, lacht gij

 

Op der onzekere levenszee.

 

 

 

Droevig maken droeve menschen

 

Zelfs het schoonste levensstrand;

 

Alle bloemen doen zij slensen

 

Op des kerkhofs wonderland...

 

 

 

Waar ik eens als knaapjen speelde,

 

Wensch ik mijne laatste rust;

 

Waar de morgenzon mij streelde

 

Zij mijn avondlicht gebluscht!