Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 288]

De eik.

De wilgenstam en zijne katjens,
Het geitenblad, de vliereboom
Vertoonen bot en bladerschatjens
Op elken beemd- en weidezoom;

Uit knop en hulsel dringen

De bessen en syringen

Na hunnen langen winterdroom.

Zij beven stil in vreugd en wonne,
Gesmukt met goud en puiksmaragd;
Zij schittren in den glans der zonne,
En ieder takjen wuift en lacht.

De meezen en de vinken

Doen hunne deuntjens klinken

Te midden dezer lentepracht.

[p. 289]

 

Een statige eik vol dorren loovers

 

Begrimt al wat rondom hem leeft:

 

Hij voelt nog niet de macht des toovers,

 

Die door de heele schepping zweeft,

 

En, trots den lentevonken,

 

Versmaadt de liefdelonken,

 

Die de eene plant der andre geeft.

 

 

 

Geene ijle voelt de vorst der wouden -

 

De vorsten gaan niet snel vooruit! -

 

Hij wil zijne oude kroon behouden,

 

Al is haar luister ook verbruid.

 

Eerst in den zoelen dagen,

 

Eerst bij den donderslagen

 

Neemt de eik een laat maar rap besluit.

 

 

 

Dan zinkt zijn vaal sieraad ter zode

 

En rijst niet meer ten hoogen troon,

 

Smaragd en goud der nieuwe mode

 

Omblinken zijne jonge kroon -

 

Vernieuwing en verschooning

 

Beheeren volk en koning:

 

Hun blaast Natuur den meestertoon.

 

 

 

Gelijk gedost is hoog en neder,

 

En struik en boom zijn eens gekleed:

[p. 290]

 

Gelijkheid streelt zoo frisch en teeder

 

Als ooit een moederlachjen deed.

 

Wat is het lief en jente

 

Al in der hooge lente!

 

Wat wordt de borst er blij en breed!

 

 

 

En de eikeboom? Grammoedig ziet hij

 

Op al wat jeugdig is en pril?

 

O neen, gedienstig loover biedt hij

 

Nu zonder alle kuur of gril. -

 

Is hoog en neer eendrachtig,

 

Dan glanst de wereld prachtig

 

Bij alle stam- en standverschil.