Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 307]

Fata morgana.

Eene wijde zandwoestijn.
Waar ter noô het heidekruid
Hier en daar een bloemekijn

Geurend ontsluit,

Die is trouw het evenbeeld
Eener dorre levensbaan,
Waar noch hoop- of vreugdeteelt

Op is gegaan.

Toovernymf Morgana hoort,
O Verbeelding, dijne wijs:
Fluit! zij maakt het droevigste oord

Tot paradijs;

[p. 308]

 

Werpt het bontste grastapijt

 

Over 't naakte droge zand,

 

Zorgt, dat boomen wijd en zijd

 

Worden geplant;

 

Doet den klaarsten zilverstroom

 

Kronklen door het stille dal,

 

Laat er ossen log en loom

 

IJlen ten stal;

 

Stoort geen muschjen in der haag,

 

Geenen krekel, die er trilt -

 

Alles staat in bloei en vaag

 

Zóó als ge wilt.

 

 

 

Want de nymf Morgana hoort,

 

O Verbeelding, dijne wijs:

 

Fluit! zij maakt het droevigste oord

 

Tot paradijs!