|
| |
| |
| |
De moedersprake.
I.
Ic weet een speeltuugh edel,
Eene harpe weettic schoon,
Die trilt in Europa's herte
Dat speeltuugh is die tale,
Het is die godlicke tongh,
Waer eene minnende moeder
Ons mede ter wieghe songh.
Die harpe hoogh ofte neder
Clinct overal even frisch.
Wee hun, die waenwijs dencken
Te corten heur snarenghestel!
Uut eenen vermincten tuughe
Ruuscht ooc een vermincket spel.
| |
| |
| |
II.
Ic rucke den stijven wane
Dat speeltuugh uter hant,
Ic tockel met vollen snaren
Mijn heerelic moederpant.
Die fijne, clinckende toonen
Moeten weer sijn ghehoort,
Door domheit sijn ghesmoort.
Ic duncke mi hoogh van adel
Te vechten veur heure schoonheit
Wettic des gheestes stael.
U, ridders van der penne,
Daeghic ten strijtperc uut -
Compt, werpet mi uten sadel,
| |
III.
Die toon en clinckt niet sedich
Ooc sien ic in den gheeste
Voor mij een dreighent choor.
| |
| |
Die heeren vanden ghestoelte
Met craegh ende hermelijn,
Met lint ende eereteecken
En sullen veur mij niet sijn.
Si immers vinden ghenoeghen
In vormen schrael ende cael,
Ic wil eene keurighe, rijcke,
Ic wil eene guldene tael.
Ende cunnen si niet begrijpen
Datsi dan sachtekens pijpen
Ochte liever swijghen stil.
| |
IV.
Die heeft de historie gheschreven,
Der schoone moederspraec,
Ende stae sijn gantse leven
Met haer, helaes, den draec.
Hi sach in den snee des winters
Ende bracker dorre splinters
| |
| |
Waen ende hooghmoet parent,
U duncket hi wel een arent
Verwaentheit moet ghenetelt
Verwaentheit, die daer setelt
Met blindenden leeraerschijn.
| |
V.
Siet selven ende proevet,
Ende neemt gheen ijdel lampkin
Veur eene verlichtingsson.
Vercnocht met hert ende sin,
Ic wilse volcomen schoone,
Dewile ickse acht ende min.
Icken wil niet, dat men segghe,
Der suster behoore die croon, -
Ende hebben één recht ten throon.
| |
| |
Hier en gheldt gheen hoogh ochte neder,
Hier gheldtet enckel dietsch;
Dit clincket lief ende teder,
Ende liever en clinct mi niets.
| |
VI.
Sijn veur het schoone blint,
Den aep en is niets liever
Dies spreec van edelen vormen
Tot hem, die op het plompe
Du en salt hem toch niet wasschen,
Hi is ende blijvet een moor,
Hi recket bi dijnen toonen
Och, laet hem maer ghiegaghen
Bi dijnen lustighen sanc.
Den sijnen sal hij behaghen,
|
|
Auteursrechtvrij