Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 361]

Dat verschil der standen.

Die metten waren al langh ghesonghen,
Die sonne pas maer opghegaen,
Die biekens ende die mieren vonghen
Haer alledaegsche werc al aen.

Doe seide God, die lieve Heere:
‘Het pijnt mi fel omt eerste paer,
Dat icket strafte wel so seere
Omt fruut van eenen appelaer.

[p. 362]

 

Ic ben te sien wel niewesghierich,

 

Hoe of si regheren hof ende huus,

 

Ende of die cleenen net ende swierich

 

Hun gheven blijtschap ofte cruus.’

 

 

 

Al vroegh was Adam uutgetoghen

 

Tot sinen arbeit harde wreet,

 

Doe-n-Eva sach, dat van den hooghen

 

Die Heere tot haer nederschreet.

 

 

 

Si schuurde ende cuuschede om haer henen,

 

Si maecte suver cruuc ende vat,

 

Si wiesch ende streelde hare cleenen,

 

Si camde hun die hairen glat.

 

 

 

Si en hat noch niet ghedaen bilanghe,

 

Alsi den Heere naderen sach,

 

Dat schaemroot vloogh haer op die wanghe

 

Omt talrijc cleene kinderslach.

 

 

 

Snel wierden die vulen wechgheschoven

 

Onder strooi ofte dorrend gras;

 

Si stopte die eenen in den oven,

 

Die anderen in de cleedercas.

 

 

[p. 363]

 

Si hielt die schoonghecamde cleenen

 

Alleenich om heuren schoot gheschaert,

 

Die bloncken als diamantensteenen

 

Deur roosenstralen opgheclaert.

 

 

 

Ende doe die Heere binnenstapte,

 

Scheen hi voorwaer in sinen schie,

 

Terwijl hi dat puuc op die wanghen clapte,

 

Wiert hemelsoet sijn vaderblic.

 

 

 

Ende totten eersten seide die Heere:

 

‘Du salt een prachtighe keiser sijn!’

 

Ende totten tweeden seide die Heere:

 

‘Du salt een machtighe coninc sijn!’

 

 

 

Dan noemde hi desen tot vorst ofte grave,

 

Ende ghenen tot hertoch, markies, baron,

 

Soodat een elc om sijne gave

 

Hem deghelic wel verbliden con.

 

 

 

Doe-n-Eva sach, wat die Heere goedich

 

Bi haren kinderen hat verricht,

 

Doe trac si vol hope die ovrighen spoedich

 

Uut cas ende oven aen het licht.

 

 

[p. 364]

 

Al scheent wat vettich ende smerich,

 

Vol strooi ende hooi, dat nieu ghespuus,

 

Die Heere en was niet avekerich

 

Van Evas welghevulden huus.

 

 

 

Die Heere totten eersten seide:

 

‘Du salt een ghegoede scheper sijn!’

 

Die Heere totten tweeden seide:

 

‘Du salt een vroede pachter sijn!’

 

 

 

Dan noemde hi desen tot smit ofte jagher,

 

Ende ghenen tot backer ochte winckelier;

 

Schoenmaker, wever ende wapendragher,

 

Si allen ontfinghen hun deel met plesier.

 

 

 

Hieruut een verstandich mensche mercket

 

Der ranghen ende standen alout verschil,

 

Ende hoe eenieder, die daer wercket

 

Vervollet des wijsen Scheppers wil.

 

 

 

Item, dat men sal eeren den adel,

 

Wanneer hi verschijnt ghecamt ende cuusch;

 

Anders en gelti gheen noot ofte dadel,

 

Ende hi valt in dat laghe ghespuus.