Algemeen letterkundig lexicon

belles infidèles

Etym: Fr. mooie ontrouwen.

Term die een bepaald type vertalingen aanduidt en die berust op een seksistische vergelijking van vertalingen met vrouwen: ze kunnen ‘mooi’ zijn, of ‘trouw’, maar nooit beide tegelijkertijd. Het gaat om vertalingen van het zgn. aanvaardbare type die aan de literaire en ideologische normen en smaak van het doelpubliek voldoen (‘belles’), maar waarvoor de vertaler in aanzienlijke mate wijzigingen heeft moeten aanbrengen aan de inhoud, de structuur en/of de vormgeving van het origineel (‘infidèles’).

In historische zin verwijst de term meer bepaald naar de vertaalpraktijk en -reflectie van het Franse classicisme (17^de-18^de eeuw). Vertalingen hoorden toen elegant en verheven geformuleerd te zijn en dienden te beantwoorden aan de bon goût, de rationaliteit, het decorum en andere classicistische eisen. Deze vertaalpoëtica zal later door de romantici, met hun eis tot grotere ‘trouw’ aan het ‘origineel’, afgewezen worden.

Lit: G. Mounin, Les belles infidèles (1955) • L. D’hulst, Cent ans de théorie française de la traduction (1990) • R. Zuber, Les “belles infidèles” et la formation du goût classique (1968, 1995²) • M. Ballard & L. D’hulst (red.), La traduction en France à l' âge classique (1996) • Cl. Robyns, ‘The normative model of twentieth century belles infidèles. Detective novels in French translation’ in Target 2 (1990), p. 23-42.

belijdenislyriek

belles lettres zie bellettrie