dramatische monoloog

Gedicht waarin een spreker zich in de eerste persoon enkelvoud richt tot een fictief publiek, soms één zwijgende toehoorder. Veel Middelnederlandse literatuur, bijv. Dit es de frenesie (De Middelnederlandse boerden, ed. Kruyskamp, 1957) kan als zodanig beschouwd worden.

In het Engelse taalgebied komt het genre veelvuldig voor. Het werd vooral door Robert Browning geperfectioneerd, o.m. in zijn Dramatic idylls (1879) en daarna door Tennyson, Swinburne, Yeats, Pound en Eliot toegepast. Een Nederlands voorbeeld van de dramatische monoloog is het gedicht ‘Nederland’ van Ed Hoornik (VG, 1972, p. 234-235).