signum

Etym: Lat. teken.

Term uit de paleografie voor de taalkundige betekenis dragende elementen (de lettertekens) in een bron. Bij de transcriptie dienen de signa onderscheiden te worden van de figurae (figura-2) zoals illustraties of lijnen en krullen die tekstgeledingen aanbrengen.

Lit: W.Gs Hellinga, ‘Principes linguistiques d'édition de textes’ in Lingua 3 (1953), p. 295-308 • P.J. Verkruijsse, ‘Over diplomatisch editeren van handschriften en het gebruik daarbij van diacritische tekens’ in Spektator 3 (1973-1974), p. 325-346.