Algemeen letterkundig lexicon

mora

Etym: Lat. mora = oponthoud, uitstel, duur, lengte.

Term uit de prosodie voor een bepaalde vorm van isochronie-1: een tijdseenheid die wordt aangenomen voor de syllabenlengte in metrische (metrum) poëzie dan wel in een lied bij de voordracht of zang van de tekst. De tijdseenheid kan gevuld worden door één syllabe of door een veelvoud daarvan. Omgekeerd kan de aangenomen tijdseenheid een syllabe eenmaal of meerdere malen vullen. De laatste hantering is de meest gebruikelijke.

Toepassing vindt vooral plaats in kinderrijmpjes. Zo in het regeltje

‘Witte zwanen, groene zwanen’ 
(ed. J.L. Klink & T. de Marez Oyens, Liedboek voor de kinderen, z.j., p. 34),

dat, afhankelijk van de gekozen maat, kan worden voorgedragen in syllaben van gelijke lengte met de tijdseenheid van 1 mora (.) per syllabe (tweekwartsmaat), aldus:

Wi[.]tte[.] / zwa[.]nen[.] /, groe[.]ne[.] / zwa[.]nen[.],

of in een driekwartsmaat met de tijdseenheid van 1 mora per onbeklemtoonde syllabe (.) en 2 morae (..) per beklemtoonde, aldus:

Wi[..]tte[.] / zwa[..]nen[.] /, groe[..]ne[.] / zwa[..]nen[.].

Lit: A. Cutler & T. Otake, 'Rhythmic caregories in spoken-word recognition' in Journal of memory and language 46 (2002) 2, p. 296-322.

mopsje

moraliteit