Fernandina en Frederika, of der vrouwen peerlen

[p. 131]

XV

Vele dagen, vele maenden verliepen en bragten niets dan stillen vrede en zoet geluk in het bloeijend huisgezin van Hekels. Want bloeijend nog mag het genoemd worden. De drie ouderlingen zyn frisch en doen dagelyks een goed wandelingsken. Hekels begint een weinig te suffen; het is jammer. Dina meent nogthands dat hy meer verstand heeft dan ooit en vindt haer grootste vermaek nog in de onderhandelingen die zy te samen hebben. Frederika vormt hare schoone Lisa tot eene goede huishoudster en eene zorgende vrouw; en zy slaegt zoo wel in hare poogingen, dat Lisa niet minder beroemd is om hare stille huisselyke deugden dan om hare schoonheid.

Frederiksken heeft zich eindelyk laten gezeggen en heeft, op aenrading en door de hulp van Mynheer den Pastoor, nog altoos de trouwste vriend van het huisgezin, leeren lezen en wordt nu, sinds zes jaren, van de

[p. 132]

eene kostschool naer de andere gedaen; want Frederik is een wispelturig kind en kan nergens blyven. Hy legt er zich voornamentlyk op toe om koster te worden in de geboortestad. De plaets is hem beloofd wanneer hy zich deftig en deugdzaem gedraegt. Dit laetste valt hem moeijelyker dan leeren; want de toekomende koster is niets minder dan deftig: telkens dat hy in den vacantietyd te huis komt, loopt hy al de kermissen af in het ronde en heeft hy byzonderlyk de schoone meisjes lief. Deze laetsten houden ook zeer veel van hem: hy is knap en vrolyk, en daer waer men op de buiten-kermissen eene viool hoort is men zeker van Frederik te vinden. Hy kan een aental vermakelyke liedjes en weet een geheel gezelschap in vrolyke luim te brengen.

Dit alles belet toch niet dat hy zyne moeder innig bemint en telkens belooft zich te beteren wanneer zy hem eenige berispingen doet over zyn ligtzinnig gedrag. Het zal echter de moeder niet zyn die er een koster zal van maken, maer wel Roseken Pandoer die eenen diepen indruk op zyn gemoed heeft gemaekt. Roseken is ingetogen en ernstig; dit heeft zy van haren vader Kobe, welken de lezer zeer wel kent. Kobe is korts naer Hekels in den echt getreden met Kaetje Pikkers (ook nog eene vroegere kennis van den lezer) die daerdoor den zoetsten droom van haer leven verwezentlykt zag; (het doet my plezier voor 't mensch) want zy had Kobe lange jaren, in stille, geerne gezien. Roseken heeft de poezelachtige schoonheid

[p. 133]

van hare moeder overgeërfd en alles doet vermoeden dat het weldra als koninginneken en kosterinneken in Frederikskens hart zal heerschen.

Maer hy die het meeste bybrengt om de twee vrouwen gelukkig te maken, is Willem. Leerzaem, deugdzaem, goed en regtschapen blyft hy, niettegenstaende al de begoochelingen, al de verleidingen der jongelingsjaren. Zyne pleegouders bemint hy met al de warmte van een rein en edelmoedig hart. Uit het kollegie waer hy zich thands op hoogere studien toelegt, komt hy steeds overladen met belooningen als bewyzen zyner toenemende kundigheid. Zyne zoetste belooning vindt hy nogthans in de vreugdetranen die Tante Dina en zyne goede moeder, zoo als hy Frederika noemt, om zynen 't wille vergieten, en, (waerom zou ik het niet zeggen)? in de liefdevolle blikken van Lisa.

Eerlang krygt Willem zyn diploma van doktor en dan zal men dubbele bruiloft vieren in het huis van Hekels.