Eduard de Dene. Testament rhetoricael

[p. 129]

Den Verwaende Mensschen
Corte bescryfuynghe
van tsmensschens Lyfuynghe
en broossche ontLyfuynghe
Ter weerelt ketyfuich
Corten tydt inblyfuich

Considereirt. O. mensschen hier onsen corten tydt
in ghedueregher strydt
hoe hooghEdel gheboren / elck onser voor by Lydt
als schaeuwe wynd en Roock in deerdsche landauwe
⁺⁺ van duechden cleene // hoe sterck Rasch de flauwe
gheboren in weene // van eender vrauwe
vervult met veel ketyfuicheyt / die moeten vorten
ons tselfs humueren / doen ons tleuen vercorten
ons weedommen doen ons flauheyt ghedooghen
ons hitte onnatuerlick / doet ons Iuecht verdrooghen
veel spyse / doet zwellen / ons Lichaems bevanck
vastynghe maghert ons / gramschap maect ons Cranck
droufheyt doet ons verdwenen / ende zoorghe zwaer
bedwynght ons / Rycdom doet ons berommen / der naer
Aermoe doet ons mesacht zyn / verworpen mespresen
Ionckheyt doet ons dolen / en oudheyt naer desen
maect ons leden crom / en ziecte die breictse voort
tbequelen maect ons thende / ende daer naer hoort
Comt donvoorzieneghe dood die ons ommeRynght
end al ons eerdsche ghenouchten gheel tonderbrynght
dits twesen van een menssche / hoe schoon hy blynct
dyn huuterste houeerdich verwaent vleesch ghedynct
doodt zynde Snooder dan een prye ghy stynct /

+ 225 v

+ Fol. 225 v, r. 20 onderstreept.