Het late geluk van Remi Zwartekens

[p. 24]

IV

VEERTIEN dagen later publiceerde ‘De Lens’ een tweede



gedicht van Ray Wittewrongel:‘ Two o'clock in the Morning’. 't Was waarachtig nog gekker dan ‘Tango notturno,’ want Wittewrongel, die in avondlessen de Engelsche taal studeerde, had uitgepakt met zijn geleerdheid en om de drie, vier Vlaamsche woorden gebruikte hij een Engelsch. Hij dacht een kolossaal effect hiermee te bereiken en gedeeltelijk was hij daarin wel geslaagd, zij het ook anders

[p. 25]

dan hij bedoeld had. Ditmaal was Zwartekens zoo roekeloos niet om maar dadelijk zijn oordeel te latenkennen. Wittewrongel zou wellicht weer een redevoeringske ten beste geven en dit moest hij kost wat kost vermijden: vandaag had de hospita juist zijn lievelingsgerecht bereid, roode kool met worst...

‘Laat mij dit eens op mijn gemak overknabbelen,’ zei hij voorzichtig. ‘Morgen zeg ik u dan hoe ik uw gedicht gevonden heb.’ Maar Wittewrongel had nog een verrassing voor hem en hij kon niet langer wachten om het hem te zeggen.

‘Kijk eens naar de opdracht!’ toonde hij ijdel en tot zijn groote verwondering zag Zwartekens bovenaan het gedicht in heel kleine letters gedrukt:

‘Aan den heer Remi Zw. uit dankbaarheid voor de belangstelling.’

Ge moet heden Remi Zwartekens niet meer spreken over deze opdracht; hij zal doen of hij ze nooit ernstig heeft opgenomen en medelijdend zal hij glimlachen om die onnoozelheid van Wittewrongel. Sinds is er ook reeds zooveel gebeurd... Maar ik weet vast,

[p. 26]

dat hij geweldig ontroerd was toen hij die opdracht onder de oogen kreeg. En waarom niet? Kom, laten wij niet verwaand doen, gij en ik en alle menschen, die een hart in het lijf hebben en geen kasseisteen, zeg eens, zouden wij niet ontroerd zijn als er ons een gedicht moest opgedragen worden?

Van dien dag af was Zwartekens definitief gewonnen voor de poëzie van Wittewrongel. En als hij het toch nog één keer beproefd heeft om zich met zijn gedichten een plaatsje te veroveren op den Parnassos, dan is dit alleen geweest om genoegen te doen aan Martha, die een laatste, wanhopige poging aanwendde om haar man te redden, een poging, die trouwens gansch faliekant uitliep. Hartstochtelijk had Zwartekens ‘Two o'clock in the Morning’ verdedigd - ‘dat gekkenwerk,’ gelijk Martha het gedicht misprijzend noemde - hartstochtelijker zelfs dan hij het wel meende, want hij wou absoluut zijn vrouw overtuigen. Maar Martha wàs niet te overtuigen en even hartstochtelijk als haar man Wittewrongel verdedigde brak zij hem af. Het werd hun eerste heftige twist, een tra-

[p. 27]

gische twist omdat hij vernietigde wat zoolang het innigste bindteeken in hun liefde was geweest. Geloof mij, het was voor beiden zeer hard, voor Zwartekens om zijn eigen kunst af te breken en



voor Martha om afstand te doen van de illusie, dat haar man een groot dichter was...

Ja, Martha werd het gewaar, Remi had ook zijn kleinmenschelijke zijden. Ze begreep nu, dat het hem niet meer voldoende was te schrijven voor zijn vrouw alleen, maar dat hij, gelijk Wittewrongel, gedichten van hem wilde gepubliceerd zien. Nog een oogenblik aarzelde zij om haar laatste, gevaarlijke argument in den strijd te werpen, maar plots deed zij het toch.

‘Als de gedichten van Wittewrongel in “De Lens” opgenomen worden, is dat nog geen

[p. 28]

bewijs, dat alleen zijn werk goed is...’ - Zij wachtte even en zei dan stil en rap:

‘Waarom zoudt gij het niet eens probeeren, Remi?’

‘Wat?’ vroeg Zwartekens bruusk.

‘Stuur ook een gedicht in. Wie weet vindt men het niet beter dan Wittewrongel's werk...’ 't Duurde twee dagen eer zij hem overtuigen kon. Dan stuurde hij naar ‘De Lens,’ samen met een beleefden brief, ‘Verlangen’, zijn beste gedicht.