Het late geluk van Remi Zwartekens

[p. 29]

V

TOEN dien zaterdagmiddag Wittewrongel weerom zoo triomfantelijk het pension binnengestampt kwam, dacht Zwartekens niets anders of ‘De Lens’ had een derde gedicht van hem gepubliceerd. Maar ditmaal had de pret van Wittewrongel onedeler motieven; Zwartekens zou het tot zijn schaamte en schande aanstonds ondervinden.

‘Meneer Zwartekens,’ begon Wittewrongel - de ‘commis-rédacteur’ merkte verontwaardigd op, dat zijn ondergeschikte overdreven den nadruk legde op den verkleiningsuitgang ‘kens’ en spottend zijn tanden toonde - ‘ik ontving van den redactiesecretaris van “De Lens,” die mijn vriend is, uw gedicht “Verlangen ”...’

Het gezicht van Zwartekens, zoo strak ineens,

[p. 30]

deed Wittewrongel er plots aan denken, dat hij nog altijd ‘commis-d'ordre’ was en nog geen ‘commis-rédacteur’ en hij liet maar dadelijk zijn spottenden toon varen. Alleen een licht trillingsken verraadde nog zijn leedvermaak.

‘Het spijt de redactie erg, dat zij uw “Verlangen” niet in “De Lens” kan opnemen...’ zei Wittewrongel gewichtig. Hij dacht eens na en voegde er nog bij, dat men het gedicht naar hem gestuurd had omdat men veronderstelde, dat hij als stadsgenoot van den dichter, dien heer Zwartekens moest kennen. Beleefdheidshalve en ook uit voorzichtigheid verzweeg hij hoe de redactiesecretaris, die soms nogal vulgair kon zijn, geweldig den draak gestoken had met ‘Verlangen’ en tekstueel geschreven had ‘liever dan het gedicht, het water van Zwartekens wilde opnemen om hem er in te laten verzuipen...’

‘En welk is de reden van de weigering?’ kon Zwartekens hem eindelijk vragen, heel zwakjes, al deed hij zijn best om nog ‘grand seigneur’ te spelen en te doen of het hem onverschillig liet. Hier wilde Wittewrongel

[p. 31]

hem hebben en hij trok van leer. Hij haalde nog eens zijn theorieën boven en verzekerde andermaal, dat gedichten in den aard van ‘Verlangen’ niet meer van dezen modernen tijd waren. Zeker, hij gaf het toe, de inhoud van het gedicht, al was het thema oud als de straat, kon er door en in een modernen vorm gegoten was er misschien iets goeds van te maken... Voor de duistere blikken van Zwartekens deed Wittewrongel nog verdere concessies: nu beweerde hij dat, al ging hij absoluut niet akkoord met den vorm, hij toch de overtuiging had, dat alleen een dichter, een waarachtig dichter zoo iets schrijven kon. Als die dichter nu maar in godsnaam naar hem wilde luisteren, de techniek van het vrije vers wilde aannemen, hij zou...

‘Zwartekens,’ riep hij geestdriftig uit, ‘als ge verzen schrijft gelijk de mijne wordt ge een groot dichter!’ - Maar de rest van den lof ging voor Zwartekens verloren:

Wittewrongel, dat stuk ‘commis-d'ordre’, had Zwartekens gezeid, Zwartekens zonder Meneer, Zwartekens tout court! Waar was de eerbied voor den superieur te zoeken?

[p. 32]

En nu werd Zwartekens gewaar hoe zeer Wittewrongel hem reeds ingepalmd had, hoe hij zelfs een zeker geestelijk overwicht op hem uitoefende. Eigenlijk had hij zijn ondergeschikte met eenige gepaste woorden op zijn plaats moeten zetten en die woorden kon hij voor den duivel niet vinden. Gelukkig dat de hospita juist den voornaamsten schotel op tafel bracht, zoo kon Zwartekens zijn verontwaardiging verwerken op zijn patatten. Maar in den trein, die hen 's avonds naar huis bracht, beloofde



hij toch half en half het te zullen beproeven om moderne verzen te schrijven. Wittewrongel zou hem eenige werken over het expressionisme aan de hand doen en ook eenige bundels van de modernste dichters. En, natuurlijk, zou hij hem met raad en

[p. 33]

daad bijstaan en er voor zorgen, dat zijn werk gepubliceerd werd.

Moet ik nog zeggen, dat Wittewrongel geen enkelen keer nog Meneer zei, maar altijd kortaf Zwartekens? Hij deed dit zoo natuurlijk of het altijd zoo was geweest en Zwartekens legde er zich bij neer...