Het late geluk van Remi Zwartekens

[p. 34]

VI

ZWARTEKENS bestudeerde ijverig het expressionisme en andere moderne kunstuitingen, las en herlas de gedichten van jonge poëten - beroemde en onbekende - en meer en meer geloofde hij, dat dáár de waarachtige poëzie lag. Toen hij zich dan op zekeren avond waagde en een gedicht bijeen gestoken kreeg, dat zijns inziens gemakkelijk de vergelijking kon doorstaan met wat in tijdschriften en dichtbundels gedrukt stond, was hij heelemaal overtuigd en in zijn verbeelding zag hij reeds zijn gedicht gepubliceerd, 't Was niet noodig, dat Wittewrongel hem nog opmaakte; Zwartekens was reeds zoo'n apostel van de moderne poëzie geworden,

[p. 35]

dat hij zijn leermeester lessen had kunnen geven.

't Gemakkelijkste was nu geweest, dat hij zijn gedicht aan Wittewrongel gaf; dank zij zijn connectiën had deze het zeker in ‘De Lens’ geplaatst gekregen en dan stond voor Zwartekens de weg open naar grooter roem. Maar Martha stak nog eens stokken in de wielen.

Toen hij zijn gedicht voorlas - zei ik reeds, dat het als titel ‘De Wissel van het Leven’ droeg? - en Martha tot de overtuiging kwam, dat Remi het zeer ernstig meende en voor geen enkele rede zou vatbaar zijn, trachtte de ongelukkige te redden wat er nog te redden was en haar man een nieuwe vernedering bij Wittewrongel te besparen.

‘Er zijn toch nog andere tijdschriften dan “De Lens”...’ begon ze voorzichtig. ‘Waarom moet Wittewrongel daarbij gemoeid zijn?’ - Omdat Zwartekens aarzelde ging ze nog een beetje verder:

‘Hij is nog altijd uw ondergeschikte, Remi

[p. 36]

en 't is nooit goed wanneer ge aan een ondergeschikte iets te danken hebt...’ - Zwartekens gaf zich over.

Hij kocht den zaterdag een nummer van elk der vijfentwintig verschillende



tijdschriften ‘voor kunst en letteren’ en den zondag namiddag, in plaats van een wandeling te doen, bespraken hij en Martha welk blad het meest in aanmerking kwam om het gedicht op te nemen. Ten slotte, na lang wikken en vegen, kozen zij ‘De Blauwe Eenhoorn’ omdat het nog een jong en mager tijdschriftje was - het beleefde zijn derde nummer van den eersten jaargang - maar bijzonder omdat zij er moderne gedichten in vonden waarvan de eindwoorden der versregels niet rijmden. Zwartekens schreef weer een zwierigen brief aan den ‘Hooggeachten Heer Redactiesecretaris,’ liet hem weten, dat hij de som van vijftig frank stortte voor een jaarabonnement op het tijdschrift en verzocht hem, in het postscriptum,

[p. 37]

om opname van zijn gedicht. ‘De Wissel van het Leven’ ging een zegerijke toekomst in...

Veertien dagen nadien liep Zwartekens al de boekhandels af, maar ‘De Blauwe Eenhoorn’ was nergens in Europa te vinden. Een kort briefje, dat Zwartekens een paar dagen later als abonné toegezonden kreeg, lichtte hem echter in: gezien de onoverwinnelijke moeilijkheden zag ‘De Blauwe Eenhoorn’ zich genoodzaakt zijn strijd voor kunst en kultuur op te geven. De redactie trof echter een akkoord met de directie van ‘De Lens’ en de abonnés zouden zoolang als hun abonnement liep dit tijdschrift ontvangen... Veel beleefde groeten en hartelijke dankwoorden voor den steun konden Zwartekens niet milder stemmen jegens de mannen van den Eenhoorn, die zich zelfs de moeite niet gaven zijn gedicht terug te sturen. Maar ontmoedigd was hij niet.

‘Er bestaan nog meer tijdschriften!’ riep hij nijdig tot Martha en zonder langer na te denken schreef hij weer een brief, nu naar den redactiesecretaris van ‘De Roep!’. En hij betaalde weer een jaarabonnement.

[p. 38]

‘Als het deze maal mislukt...’ - Maar Zwartekens zei niet wat hij dan zou doen. 't Was ten andere niet noodig het to zeggen, want hij zelf zoowel als Martha wist, dat zij in dit geval nog ergens anders zouden probeeren.