Een liedje voor een cent

[p. 26]

Pieremachochel

Pieremachochel
woont op de bochel,
woont op de bochel van 't hazepad.

Hij doet daar niets anders als steeds maar wonen.
Hij is veel te log om naar buiten te komen.
Het enige wat je door 't raam kan zien
is zijn hoofd met een slaapmuts van krep-de-sjien.
Het enige wat je van hem kan horen
is geeuwen en snurken.

Je mag hem nooit storen!

Het enige wat je van hem kan ruiken
- maar je moet je neus niet té goed gebruiken! -
is altijd een luchtje als uit een riool
van zijn ragebolharen tot aan zijn zool.

De hazen van 't hazepad willen wel alle
zo maar op een dag daar naar binnen vallen
om Pieremachochel eens goed te bekijken,
om over zijn krep-de-sjien muts te strijken,
om hem te horen snurken en geeuwen.

Maar stel je eens voor dat hij gaat schreeuwen?
Of hen misschien opeet met vacht en al?
Want zijn keuken is leeg in ieder geval.
Ze blijven dus liever het hazepad kiezen
zolang het kan dooien, zolang het kan vriezen,
en springen nieuwsgierig-bang langs de bochel
waarop het huis staat van Pieremachochel.