Zwendelaars?

[p. 58]

20.

De taxi zette de drie af voor een statig herenhuis. Koen van der Wiel opende de zware deur. ‘Hans van Lelyveld woonde mooi,’ zei hij.

Hij schoof een berg kranten en post opzij.

‘Wat zoeken we precies?’ vroeg Saskia.

‘De inhoud van Zwendelaars kennen we. Maar het zou handig zijn als we het volledige boek zouden vinden.’

‘Dat heeft hij nooit geschreven,’ zei Saskia. ‘Dat hoorden we toch?’

‘Misschien wel, misschien niet,’ antwoordde Koen van der Wiel. ‘We moeten een beeld krijgen van Hans van Lelyveld. Daarvoor zijn we hier.’

‘Hij was rijk,’ zei David. ‘Moet je hier toch kijken.’

De woonkamer, die uit drie delen bestond, leek op een toonzaal. Spiegels en metersgrote schilderijen sierden de wanden. Schuifdeuren met glas-in-loodraampjes gaven de moderne inrichting iets klassieks.

‘Wat een ijdeltuit,’ zei Saskia. Ze wees naar het geschilderde portret van Hans van Lelyveld boven de schouw.

David keek achteloos naar de trekken van de man die beweerde zijn vader te zijn. Waren er overeenkomsten? Neus, ogen, oren? Hij herkende iets in de oogopslag. Maar hij wist niet wat.

Koen van der Wiel had de computer aangezet.

‘We moeten ook de boekenkast controleren,’ zei hij.

Saskia trok de bovenste lade van het dressoir open. Rekeningen en bankafschriften lagen door elkaar. Ze bladerde er lusteloos in.

‘Kun je hier iets mee?’ vroeg de rechercheur aan David.

‘Vrijwel hetzelfde als in de boswachterswoning,’ stelde David vast. ‘WP-processen, WP-teksten en WP-zwendel. Hij heeft gewoon een kopie gemaakt. De laatste, WP-zwendel, was een leeg bestand.’

[p. 59]

Koen van der Wiel klikte op het icoontje.

‘Je hebt gelijk. Hoe kan dat nou?’

‘Hij heeft helemaal geen roman geschreven,’ zei Saskia vals. ‘Die man deugt gewoon niet.’

‘Wat staat er onder WP-teksten?’ vroeg David.

‘Zeven bestanden.’

‘Zal ik ze allemaal openen?’ stelde David voor.

‘In de tussentijd bekijk ik even de bovenverdieping,’ zei Koen van der Wiel.

Het was lang geleden dat de rechercheur ergens van was geschrokken. In zijn beroepspraktijk had hij al veel meegemaakt. Maar wat hij nu aantrof, had hij nog nooit gezien.

De grote voorkamer was ingericht als jongenskamer. Aan de muur hingen foto's van David. Het waren slordig gemaakte foto's die uitvergroot waren.

David als jongetje dat zijn eerste passen maakte in een park. David met een muis als rugzak bij de ingang van een peuterspeelplaats. David op een oranje versierde fiets tijdens een Koninginnedag.

Dit was absurd.

Hans van Lelyveld had in het geheim foto's gemaakt in de loop der jaren.

Bureau, bed, boekenkast met jeugdboeken, posters van popgroepen aan de wanden. Maar ook al was de kamer levendig ingericht, aan alles was te merken dat hier niemand leefde. Een doodse, koude sfeer hing er in deze kamer.

Koen van der Wiel trok de deur snel achter zich dicht. In wat voor zaak was hij verzeild geraakt? Hij herinnerde zich de vele drama's met wanhopige vaders die Nederland hadden geschokt de afgelopen jaren. Koen van der Wiel besloot deze ontdekking voor zichzelf te houden.

‘Lege bestanden,’ zei David. ‘Ik vermoedde het al. Hij kon niet met de computer omgaan, vertelde zijn zus. Dat blijkt.’

‘Ik geloof er niets van,’ zei Koen van der Wiel. Hij stopte een paar diskettes in de drive en keek wat er op stond.

[p. 60]

‘Hier doet alles het normaal.’

‘Heeft hij ze opzettelijk leeggemaakt?’ vroeg David.

‘We kunnen het hem helaas niet meer vragen. Maar iemand koopt niet zulke dure apparatuur en moderne programma's als hij er niet mee kan omgaan. Dat wil er bij mij niet in.’

‘Heeft u hier iets aan?’

Saskia liet een aantal rekeningen zien van de psychiatrische inrichting Het Blauwe Huis in Kralingen.

‘Het Blauwe Huis?’ vroeg David. ‘Dat zegt me wel iets. Net voordat hij bewusteloos raakte, had hij het over een blauw huis. Nu begrijp ik het.’

‘Was daar geen foto van?’ vroeg Saskia.

David knikte. ‘Heeft u hier iets aan?’

‘Jawel,’ zei Koen van der Wiel. ‘Dit zou een spoor kunnen zijn. Heb je er meer gevonden, Saskia?’

Zij wees naar de open lade. ‘Er liggen er een heleboel in.’

De rechercheur bekeek de rekeningen. Daarna pakte hij zijn notitieboekje en schreef er de naam in van het artsencollectief. ‘Hans van Lelyveld is een psychiatrisch patiënt. Dat zou veel verklaren.’

‘Wat dan?’ vroeg David.

‘Dat hij werkelijkheid en fantasie niet uit elkaar kan houden. Dat was het eerste waar ik aan dacht bij de uitgeverij. Als je zulke brieven schrijft, is er iets mis.’

‘Een fantast, ik zei het wel.’ Saskia keek hen triomfantelijk aan. ‘Maar ook een fantast hoef je niet te vermoorden,’zei Koen van der Wiel.

Een halfuur later verlieten ze het woonhuis van Hans van Lelyveld.

‘Ik ga naar Het Blauwe Huis,’ zei Koen van der Wiel. ‘Ik wil meer weten over de medische behandeling.’

‘We horen het wel,’ zei Saskia. ‘Ik heb even genoeg van Hans van Lelyveld. Kom, we nemen de metro naar Ahoy. Op naar Sting. Yes.’

David aarzelde.

‘Ik laat weten wat ik daar te horen krijg,’ zei Koen van der Wiel.