Keesje Kruimel

[p. 68]

7
Waarin Keesje en Relletje afscheid van elkaar nemen.

De volgende ochtend bleven ze lekker uitslapen. Annemarietje kwam hen wekken.

‘Zo, jongens,’ lachte ze. ‘Zo lang aan het slapen! Maar dat is niet erg! Dit landje heet niet voor niets luilekkerland!’

‘Ja, dat is zo,’ zei Keesje slaperig, ‘ln Luilekkerland mag je zoveel luieren als je maar wilt..’

Maar opeens sprong hij op. ‘Komt het daardoor dat je haast altijd ligt te slapen?’

‘Ja, natuurlijk!’ lachte Relletje die nog diep onder de dekens lag.

‘O, had dat nou even eerder gezegd, dan had ik wel..’

‘Nou, wat had je dan wel?’

‘Nou eh..’

‘Nou, als je daar geen antwoord op weet dan zou ik als ik jullie was maar vlug in de kleren schieten! Want in de woonkamer staat er een lekkere taart op jullie te wachten!’

Binnen een ogenblik stonden de twee vriendjes netjes aangekleed in de kamer. Relletjes vader was er nu ook. De jongens deden zich te goed aan de taart.

‘Zo, en hoe heet je, vriendje van Relletje?’ vroeg de vader, die Pietje heette. (Keesje zou het heerlijk vinden om een vader te hebben, die Pietje heette).

‘Keesje Kruimel,’ antwoordde Annemarietje, die achter het kleine gasstelletje stond, waar ze erg goed mee om kon gaan.

‘O, Keesje. En je gaat straks zeker weer avonturen met Relletje

[p. 69]

beleven hé?’ Keesje knikte van ja.

Het werd negen uur, half tien, tien uur, half elf en toen het elf uur was zei Annemarietje: ‘Nu is het tijd om op te stappen.’

Ze leidde de jongens naar het voordeurtje en Pietje liep er achter aan. Annemarietje trok de deur open en Keesje en Relletje gingen naar buiten. Zo liepen ze weer over de suikeren wegen van Luilekkerland. Annemarietje en Pietje wuifden hen na.

‘Pas er op dat je geen ongelukken maakt hoor!’ riep Pietje bezorgd. ‘Nee vader, daar passen we wel voor op!’

Annemarietje en Pietje bleven net zo lang wuiven totdat Keesje en Relletje niet meer te zien waren.

Keesje en Relletje kwamen bij de boom aan waar ze de bezem in verstopt hadden. Het klimmen langs zo'n gladde zuurstok viel niet mee, maar Relletje was toch binnen enkele ogenblikken boven. Hij pakte de bezem en at meteen een paar suikerblaadjes op.

Toen gooide hij de bezem naar beneden, precies op Keesjes hoofd. ‘Au,’ riep Keesje, ‘kan het nog wat harder?’

‘Ik geloof het niet,’ zei Relletje en liet zich weer naar beneden zakken. Keesje ook, want die was evengoed al een eindje in de zuurstok geklommen! Keesje en Relletje gingen op de bezem zitten. Binnen enkele ogenblikken vlogen ze alweer door de lucht. Al gauw waren de hoge rijstbergen al ver achter hen. Ze vlogen nu in een - tenminste voor Keesje en Relletje - onbekend gebied.

‘Waar zullen we nu naar toe gaan?’ vroeg Keesje.

‘Dat weet ik ook niet,’ zei Relletje.

Kijk, daar zagen ze een klein oud mannetje lopen. Daar zouden ze het aan gaan vragen. Keesje liet de bezem dalen, vlak bij het oude

[p. 70]

mannetje. Het mannetje keek verbaasd op en zei: ‘Wel, heb je ooit van je leven! Een vliegende bezem! Daar heb ik nooit van gehoord!’ ‘Dag meneer,’ zei Relletje, ‘wij wilden U wat vragen.’

‘Jullie vragen maar!’ zei de meneer lachend.

‘Nou wij beleven altijd avonturen.’

‘Dat is leuk,’ zei de man. ‘Ga verder.’

‘Nou hebben wij zoveel avonturen beleefd dat wij niet meer weten waar we naar toe moeten gaan.’

‘Nou,’ zei de man, ‘dan moet je mij precies hebben. Ik zat juist aan een avontuur te denken. Een schitterend avontuur! Prachtig!’

‘En wat is dat avontuur dan wel?’

‘Ik weet ergens dicht bij het stadje Bimbollebom een avontuurlijk weggetje. Daar kunnen jullie misschien heeng..’ Maar verder kwam hij niet, want Keesje riep: ‘Daar ben ik al geweest!’

‘Maar ik nog niet,’ zei Relletje. ‘Laten we daar maar naar toe gaan!’ ‘Goed,’ zei Keesje. ‘En nog hartelijk bedankt meneer!’

Keesje en Relletje gingen op de bezem zitten en weldra vlogen ze weer. Naar het avontuurlijke weggetje, waar Keesje eerst ook geweest was. Ze moesten een hele tijd vliegen.

Ze daalden op het avontuurlijke weggetje. Keesje wist er nog wel een beetje de weg. Het was nog precies hetzelfde.

‘Nu kunnen we weer goed avonturen beleven,’ zei Relletje.

Keesje gaf geen antwoord. Hij had heimwee naar zijn vader en moeder en zijn broertjes en zusjes en zijn huis.

Zo kwamen ze weer bij het bordje waar het weggetje van de avonturen op stond. Keesje gaf Relletje de bezem.

‘Mag ik die houden?’ stotterde Relletje.

[p. 71]

‘Ja,’ lachte Keesje. ‘Want nu wil ik weer terug naar mijn vader en moeder. Daaaag!’

Keesje en Relletje kregen tranen in de ogen toen ze afscheid namen van elkaar, maar ze moesten elkaar verlaten. Nu liep Keesje verder. Toen Keesje in Bimbollebom aankwam leek het net alsof hij maar heel kort weg geweest was. Eindelijk kwam hij thuis. Hij belde aan. Moeder Kruimel deed open. Ze wist niet wat ze zag. Haar Keesje! Ze riep haar man en haar andere kinderen. 's Avonds werd er een groot feest gehouden en Keesje vertelde al zijn avonturen!