Hannes Brinker of de zilveren schaatsen

Hannes als boodschapper

Het is heel vreemd deze avond voor moeder Brinker en Geertje, dat Hannes niet bij hen zit met een boek of wat houtsnijwerk, zoals anders. Ze zijn allebei onrustig en kijken telkens van hun breiwerk op. Het lijkt wel, of ook vader merkt, dat er iets anders is dan anders, want af en toe richt hij zich op in de bedstee en roept iets, wat niet te verstaan is. Ook grijpt hij voortdurend naar zijn hoofd en kreunt.

‘Zou Hanneser nual zijn?’ vraagt Geertje fluisterend, terwijl ze moeder vol spanning aanziet.

Moeder kijkt even op van haar breiwerk en staart in het vuur, waar de turven zacht smeulen.

‘Dat zou wel eens kunnen zijn,’ zegt zij. ‘Als hij de weg maar vinden kan in Amsterdam!’

Dan breit ze zuchtend weer verder. Ze is een beetje bezorgd, al heeft ze dadelijk goedgevonden dat Hannes ging. Natuurlijk, er moest geholpen worden. Moeder is maar wat blij, als zij ook eens een ander helpen kan. Ze heeft Hannes een flinke pot bonen voorgezet, met het stukje spek dat Geertje van Bet heeft meegekregen. Een paar sneden brood kreeg hij mee en daar ging hij heen, haar flinke jongen. Moeder Brinker is trots op hem, maar toch zal ze blij zijn, als hij morgenochtend weer veilig en wel thuis is!

Ook Geertje breit verder en ook zij denkt aan niets en niemand

[p. 32]

anders dan aan Hannes. Waar zal hij nu zijn? Wat zal hij nu doen? Zal hij de weg wel kunnen vinden?

O, Geertje maakt zich geen zorgen over haar broer. Die is zo groot en flink! Hij kan alles en weet alles en wat hij misschien nog niet mocht weten, leert hij allemaal wel uit de boeken van meester!

Zou hij nu heus al in Amsterdam zijn? Tussen al die grote, hoge huizen? De meeste huizen zijn daar van steen, heeft Geertje wel eens gehoord, en heel hoog! Veel groter en hoger dan de huizen hier en alles héél deftig! Ach, wat zou Geertje toch graag eens naar de grote stad gaan! Niet alleen natuurlijk, maar met Hannes of moeder en allemaal met mooie kleren aan. Eerst in de trekschuit tot Amsterdam en daar wandelen langs de grachten, met een mooie, grote hoed op en dan verder, ja, waar dan heen? Wat is er allemaal wel te zien, daar in dat grote Amsterdam? Geertje weet het niet en ze zou toch zo graag ... met moeder ... met Hannes... Als hun schat niet verdwenen was, dan ... ja dan ... De breinaalden gaan langzamer en langzamer en weldra zakken Geertjes handen in haar schoot. Ze merkt het zelf niet eens en soest maar door. Ze rijdt nu zeker in een diligence, of misschien zelfs wel in een trein, want ze glimlacht heel tevreden...

Intussen is Hannes bij het ij aangekomen. Hij heeft een goede tocht gehad, met de wind in de rug. Nu moet hij veilig aan de overkant zien te komen. De raderpont werkt niet, daarvoor is het ijs te dik.

Scherp tuurt Hannes voor zich uit. Kijk, daar loopt iemand op de weg. Die moet zeker ook nog in de stad wezen, zo laat. Ja hoor, hij gaat het ijs op. Nu, dan kan Hannes het ook wel wagen. Maar eerst zal hij zijn schaatsen afdoen. Wat heeft hij een raar gevoel in zijn voeten! Toch wel lekker om weer even te lopen! Hij mag anders wel uitkijken, want het ijs is hier ongelijk en hobbelig! Voorzichtig aan maar! Hij schiet al mooi op!

Duidelijk zijn de Schreierstoren en de Nicolaaskerk te zien. Maar daar moet Hannes niet zijn, hij moet naar de Herengracht. Nu, die zal hij wel weten te vinden. En zo niet, dan vraagt hij wel de

[p. 33]

weg. Er lopen anders haast geen mensen meer op straat. Het is vast al heel laat. Straks gaan de poorten dicht. En dan is het niet eenvoudig, om in of uit de stad te komen!

Hoor, daar slaat een klok. Even de slagen tellen ... vijf, zes, zeven, acht. Ja, hij had wel gedacht, dat het al zo laat was. Nu maar vlug doorstappen, anders komt hij zo laat bij die vreemde mensen aan!

Heeft hij de brieven nog? Ja hoor, die zitten veilig in zijn zak. Een voor meneer Ten Kate op de Herengracht en één voor die dokter, ach, hoe heet die toch ook weer?

Voorzichtig haalt Hannes de brieven uit zijn zak. Hij loopt nu in het begin van de Kalverstraat, juist waar aan een katrol tussen de huizen een olielamp heen en weer hangt te wiegen. Veel licht geeft die lamp niet, maar toch nog genoeg om te kunnen lezen wat er op de brieven staat.

Even staat Hannes stil. Hij bekijkt de brieven, waarop mevrouw Ten Kate met grote letters de adressen geschreven heeft. Wat schrijft ze mooi! En vlug dat het ging! Hannes moet er nog even aan denken hoe ze samen bij meester zijn geweest om papier en inkt te vragen. En mevrouw schreef, alsof ze haar hele leven niets anders gedaan had!

Ja, dit is de brief voor meneer Ten Kate. Nu die andere eens even bekijken. Die is voor de dokter, dokter Boekman, nu herinnert Hannes het zich weer. Dat is een vriend van meneer en mevrouw. Hij woont ook op de Herengracht, vlakbij hen. En nu er maar gauw op af!

Na wat gezoek en gevraag is Hannes door de oude straatjes aan de Herengracht gekomen. Op een brede brug blijft hij even staan. Kaal staan daar de bomen langs het bevroren water met hoog daarachter de huizen en overal is het stil, heel stil. Wat hangt hier een vreemde lucht, heel anders dan thuis in Broek!

Nu moet hij de brug over en dan meteen links om, heeft mevrouw gezegd. En dan het vierde huis. Het heeft een hoge stoep. Ja, zie je wel, dat komt uit, er zit een koperen klopper op de deur. Net zoals mevrouw zei. En nu kloppen. Er schijnt nergens licht uit de ramen. Zou er wel iemand thuis zijn? Of zouden ze al slapen?

[p. 34]

Aarzelend blijft Hannes daar staan, op die hoge stoep voor dat vreemde huis. Hij grijpt naar de klopper, maar trekt dan zijn hand weer terug. Eerst de brief even opzoeken. Welke is het ook weer? Och, dat doet er ook weinig toe. Toch eerst maar kloppen.

Weer gaat zijn hand naar de klopper en weer wil hij terugtrekken. Maar dan heeft hij de klopper al beet en deze valt met een doffe bons op de zware deur terug. Hannes schrikt ervan en zou liefst weggelopen zijn, maar dat kan nu niet meer, want daar kraakt een deur en er klinkt geslof in de gang. Dan wordt er aan het slot gemorreld en voorzichtig gaat de deur op een kier open en een vrouwenstem vraagt angstig: ‘Bent u daar, mevrouw?’

Nu doet Hannes een stap naar voren en steekt zijn hand met de brieven door de deur.

‘Hier is een brief van mevrouw Ten Kate,’ zegt hij wat bedremmeld. ‘En is meneer misschien ook thuis?’

Het lijkt wel of het toverwoorden zijn die Hannes gesproken heeft, want plotseling gaat de deur wagenwijd open en twee stevige handen trekken de jongen naar binnen. De zware deur slaat met een bons dicht.

Hannes is in het huis van de familie Ten Kate aangekomen.