Dagen van honger en ellende

[p. 44]

Vader stelt voor, ons te verlaten

De huisjuffrouw was ons komen uitschelden, ter wille van de twee weken huur, die we haar schuldig waren.

Daarna waren wij in opgewonden toestand naar bed gegaan.

De kinderen op de stroozakken op den grond sliepen weldra in. Ik kon niet.

Mijne ouders, in de bedsteê, praatten samen.

Vader stelde moeder voor, al de kinderen te verlaten; de stad zou stellig voor hen zorgen en ze zouden dan minder dikwijls kou en honger behoeven te lijden; zijn krachten waren uitgeput, hij was nog maar acht en dertig jaar, ze zouden zeker wel geen kinderen meer krijgen en konden dan weer met hun tweetjes gaan leven.

Moeder antwoordde:

‘Nee, nee, de kinderen in den steek laten, nooit!’

Ik hoorde alles vanuit mijn bed. Een dolle angst kwam over me. Ik wou mijn broertjes en zusjes wakker maken om ze te waarschuwen, of vader en moeder smeeken, ons niet te verlaten, maar durfde niet, uit angst voor klappen. Op mijn buik kroop ik naar de deur en ging er vóór liggen, om hen zoodoende te beletten, heen te gaan.

Mijn ouders, die iets gehoord hadden, zwegen. Moeder zei: ‘Dat is Keetje; 't kan best, dat ze iets gehoord heeft; na zulke tooneelen als vanavond kan ze nooit slapen.’

[p. 45]

‘Och nee,’ zei vader, ‘'t zijn ratten’.

Hij riep:

‘Keetje! Keetje!’

Ik verroerde mij niet.

‘Ze slapen allemaal’, hernam hij. ‘Als je 't doet, kom dan morgen om twaalf uur bij den stal; dan gaan wij er vandoor. 't Is betaaldag, dus we hebben een beetje geld om de boot te nemen en ver weg te gaan.’

‘Nee, nee, ik laat mijn kleintjes niet in den steek.’

Zij zwegen.

Tegen den morgen viel ik in slaap vóór de deur. Toen moeder opstond, om koffie voor vader te zetten, vond zij mij daar.

‘Zie je, ik wist 't wel, zij heeft alles gehoord en wou ons tegenhouden.’

Vader sprong op, kleedde zich in een oogenblik aan en liep weg, zonder op de koffie te wachten.

Tegen twaalf uur speelde ik schooltje met de kinderen en zette ze allemaal op den drempel, maar moeder ging niet uit.

In spanning keek ik uit naar den avond. Toen vader eindelijk thuiskwam, wierp ik mij met een luiden kreet in zijn armen. Hij tilde mij stilzwijgend op en hield mij onder het avondeten op zijn knieën. Terwijl hij mijn haar streelde, zei hij met heesche stem:

‘Keetje, ik ben dikwijls zoo moe en als wij dan nog zoo beleedigd worden als gisteravond, weet ik niet meer wat ik doe.’

‘Vader’, zei ik, ‘laat mij vannacht tusschen moeder en u in slapen; dat wou ik zoo graag, mag 't?’

‘Ja Keetjelief, ja Poeske, met je pop hè?’

‘Nee vader,’ fluisterde ik, ‘alleen met u tweeën.’

Ik was onuitsprekelijk gelukkig.