Dagen van honger en ellende

[p. 42]

Teleurstelling

Ik was op een liefdadigheidsfeest voor kinderen gevraagd. Er was uitdrukkelijk bij gezegd, dat de moeders de kinderen moesten brengen en halen en, daar er geen vestiaire was, de hoeden en mantels meenemen. Dus moeder zou al haar kleintjes aan hun lot moeten overlaten om mij naar een feest te brengen! Geen denken aan! Als ik er heen wou, kon ik alleen gaan. 't Meest ongerust was ik over mijn hoed; ik had mij in 't hoofd gezet, dat ik weggejaagd zou worden, als 't ontdekt werd, dat moeder er niet was om hem mee te nemen. Toch wou ik met alle geweld naar het feest; er was een tombola: als ik eens een naaidoosje trok, de droom van mijn heele leven! want van mijn zesde jaar af maakte ik de jurken en hoofddeksels voor mijn poppen en den hoed in kwestie, het voorwerp van mijn angst, had ik zelf gemaakt.

Dus ging ik er op den avond alleen naar toe in een slagregen. Ik kwam binnen met mijn uitnoodiging. Toen ik mijn hoed had afgezet, moffelde ik hem als een dievegge weg onder mijn schort. Ik heb een herinnering aan plezier op commando. We kregen anijsmelk en gesmeerde broodjes; we moesten een heele boel keer ‘Wien Neêrlandsch bloed’ zingen en ‘Wilhelmus van Nassauwen’; op de binnenplaats, door enkele lampions verlicht, moesten we ‘Patertje langs de kant’ spelen en Blindemannetje in een

[p. 43]

zoelen regen, die ons deed dampen als in een Turksch bad.

Eindelijk de tombola!

‘Zijn er naaidoosjes?’

Iemand keek door de ruiten van de kast.

‘Ja, verscheidene zelfs.’

‘O! ik zie ze; als ik er eens één kon winnen!’

En ik hield de volgende alleenspraak: ‘Ik ben twaalf jaar, 't is tijd, dat ik een naaidoosje heb, om geen opstoppers meer te krijgen als ik moeders garen bedorven heb. In zoo'n doosje zit van alles: een vingerhoed, een schaar, en allerlei ander naaigereedschap’.

O! 't is mijn beurt. Ik trek een briefje, een heer doet 't open en zegt:

‘Drie prenten.’

En hij zoekt drie prenten met veldslagen voor me uit.

't Feest kon mij niets meer schelen. Voor mij was het alweer en in alles een teleurstelling. Zoodra de deur open ging, vloog ik naar buiten; ik zette op straat mijn hoed op en liep alleen terug door den regen, om tien uur 's avonds, over bruggen en langs grachten. Thuis gaf ik de prenten met de veldslagen één voor één aan mijn broertjes en ging huilend naar bed.