|
| |
| |
| |
Vlaenderens landbouw,
By 't landbouwkundige feest gevierd te Dixmude.
Neen, neen, de deugd is niet gezonken
Van Vlaendrens moedig voorgeslacht.
Waer de ouderen vol grootheid blonken,
Weegt op hun kroost geen schandenacht.
Daer dooft geen krachtig geestvermogen,
Daer blyft het vry en onverbogen;
Daer plant de domheid nooit haer staf.
De zielenwaerde, er ingeboren,
Gaet by dien volke niet verloren;
Maer schittert over tyd en graf!
Wy schallen 't uit, met trotsche zinnen:
Ons spoort de deugd der vaedren aen.
Zy doet ons de eedle Kunsten minnen
En 't hart den Vaderlande slaen.
| |
| |
Zy is 't, die zielverzustring baerde,
Die ons ten bondgenooten schaerde,
En Landbouwkunde een outer schonk,
Waerop wy blyde bloemen strooijen,
En kransen om haer beeldnis plooijen,
Bevallig als een lentelonk.
Niet hy, wien 't basterdbloed ontgloeijen,
Noch 't koud gevoel ontroeren kan,
Zal aen die heilge dienst zich boeijen,
Als een verlichte wyze man.
Aen Belgies blinkende eer verbonden,
Smaekt dees volop die zaelge stonden,
Gewyd aen kennis en verstand;
En, vriend van 't eedle, goede en schoone,
Verdient op 't hoofd de burgerkroone,
Als echte zoon van 't vaderland.
Voor u dit feest, voor u 't genieten
Dat deze dag van blydschap biedt.
De stralen, die door 't wolkgaes schieten,
Ontzeggen 's Hemels groet u niet.
Hy ziet op u met wellust neder.
Stapt voort! verheft de zuilen weder
Van vlaemschen landbouw; voert den naem
Der nyvre Belgen rondom de aerde,
Die eens den vreemdling afgunst baerde:
Herleev' de aloude vlaemsche faem!
| |
| |
Schoon wieglen, by Dixmudes roozen,
De vruchten, door uw vlyt vergaêrd.
Ziet, bloemen geuren, fruiten blozen:
By milde veeteelt snuift het paerd,
Stoffeering onzer weelge weiden,
Waervan het oog niet af kan scheiden,
Dat, vonkelend, hun tegenjuicht.
O volle veldschat! wat priëelen
Vermogen meer den Belg te streelen?
Wat, dat van breeder rykdom tuigt?
Gelukkig, waer uit rappe vingeren
De vette melkstroom nederplast,
Waer 't koren mag in golven slingeren,
En 't koolzaed by de vlasplant wast.
Gelukkig, waer de Heer zoo zegent,
En vruchtbaerheid op de akkers regent,
En overvloed de dalen dekt.
Weest fier op zulken erfgrond, Belgen;
Geen tyd kan dien trezoor verzwelgen,
Die t'elken jare een goudmyn wekt.
't Is Paradys zoo ver wy schouwen:
Natuer sloeg hier haer tempel op,
Om al de scheppingspracht te ontvouwen;
Voert, vrienden, Belgies naem in top,
Die steeds in Landbouw uit mag gloren.
Haelt uit zyn opgevulden horen
| |
| |
Den zelfgewonnen overvloed,
Om dien Europa rond te deelen:
Verhoogt de wondren, dien hy teelen -
Den rykdom, dien hy baren moet.
Gegroet, gy, mannen, burgervaderen,
Die over 't land de teugels houdt;
Gegroet, gy, die met vreugd in de aderen
Op onze feestgenieting schouwt.
Gy hebt de Landbouwkunst verheven,
Om Vlaendrens handel kracht te geven.
Wat ryke toekomst, die ge ontsloot!
Zy zal het burgerheil verhoogen.
Uw harte loone uw edel poogen:
Waer landbouw ryst, daer vlugt de nood.
Nooit zal de Belg het bloed verzaken,
Het edel bloed van zyn geslacht,
Dat door alle eeuwen 't volk deed blaken
Voor nyverheid en heldenkracht;
Maer woog eens 't harnas zynen schouderen,
Nu moog' hy in 't genot verouderen
Der landrust, verre van den rouw,
Terwyl in 's lands vertooningzalen
Zyn geest en kunst en kennis pralen
In elke vrucht van d'akkerbouw.
|
|
Auteursrechtvrij