De avondlamp

[p. 15]

Elize.

Kom, Elize, kleed u aen!
't Ochtendlicht is opgegaen.
Snellen wy naer 't boschje weder.
't Leeuwerikje zingt zoo teeder,
En het veld herleeft zoo schoon.
Kom, en weêr in 't zoete lommer,
Ver van stadsgewoel en kommer,
Gode een danklied aengeboôn;
By gewiekte zanggenooten,
't Hart in zangen uitgegoten!

Dierbaer, ja, my elke stond,
Die ik op deez' stillen grond
Aen uw zyde door mag brengen.
't Zonnevuer moog' my verzengen,

[p. 16]

 

Vriendschap biedt ons waer genot;

 

Als ik aen uw zyde leere,

 

En uw les, noch kus ontbeere,

 

Overzalig dan myn lot!

 

Dan is 't of my hooger weelde

 

Met al haer verrukking streelde.

 

 

 

God! 'k ontwaek.... ik droomde nog.

 

Myn geluk.... 't was zielsbedrog.

 

Sedert lang is 't my onttogen;

 

Myn Elize is heengevlogen:

 

Ach, een geest daelde om haer af.

 

Die my weelde en wellust baerde,

 

Ligt bedekt met nydige aerde,

 

Rust nu eenzaem in het graf;

 

En zy werd aen 't stof ontheven

 

In den prilsten bloei van 't leven!

 

 

 

Zoo ge op my ter nederziet,

 

Liefste, wraek de tranen niet,

 

Die myn snikkend hart ontspringen;

 

Neen, ik kan ze niet bedwingen.

 

Wie bedwingt die op uwe asch?

 

Hoe het heillot te vergeten,

 

Dat ik, nevens u gezeten,

 

Liefste, u lang verschuldigd was?

 

'k Voel zoo fel myn hart verscheuren:

 

Eeuwig, eeuwig blyf ik treuren!

[p. 17]

 

Als de warme lentelonk

 

Tuin en akker bloemen schonk,

 

Kwaemt ge my, met vlugge schreden,

 

Lief en lachend tegentreden,

 

Met een ruiker in de hand,

 

Dien uw zusterhart wou geven.

 

Ach, wat werd er van myn leven!

 

'k Dool alleen op 't treurend land.

 

Geene bloemen die my tooijen:

 

Op uw koets ga ik ze strooijen.

 

 

 

Beste Vader, bron van vreugd,

 

Ach, ontferm u myner jeugd.

 

Zie de smarte my verteeren;

 

Laet my tot Elize keeren;

 

Dat ik naest Elize rust'.

 

Laet den doodspyl op my mikken.

 

By dien scheut zal ik niet schrikken:

 

'k Heb myn graf alreeds gekust;

 

En de herfst, die treurig nadert,

 

Schudde op ons het geel gebladert!